Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια από τη στιγμή που αποφασίστηκε για τη ελληνική κοινωνία η καταναγκαστική επιβολή των σκληρότερων μέτρων λιτότητας που έχουν ποτέ εφαρμοστεί σε χώρα εν καιρό ειρήνης. Μία απόφαση που πάρθηκε τόσο από μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), όσο και από τον εκπρόσωπο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), έχοντας την πλήρη και αγαστή συνεργασία του Ελληνικού κράτους. Η αιτία για την εφαρμογή της ακραίας αυτής νεοφιλελεύθερης πολιτικής ήταν η, ίσως μεγαλύτερη σε μέγεθος και διάρκεια, κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και η προσπάθεια από μέρους των διαχειριστών του να μετατρέψουν τον κίνδυνο κατάρρευσης του, σε μια ευκαιρία αναδιανομής πλούτου υπέρ της κυριαρχίας και εν τέλη στην ισχυροποίηση του.

Τελευταίος δρομέας στην σκυταλοδρομία διαχείρισης της κρίσης, η κυβέρνηση Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιπολιτευόμενος όλα τα προηγούμενα χρόνια τις κυβερνήσεις που στήριζαν και υλοποιούσαν το μνημόνιο, έχοντας μία ρητορική ρήξης, αντίστασης και ευθείας αντιπαράθεσης με την Τρόικα, έμοιαζε ως η μόνη σανίδα σωτηρίας στα μάτια του λαού. Ξεκινώντας λοιπόν ως αντιπολίτευση και μιλώντας για “διαγραφή του επαχθούς χρέους” και για “σκίσιμο των μνημονίων”, έφτασε λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου να μιλά απλά και μόνο για μια “έντιμη και τίμια λύση”, για έναν “έντιμο συμβιβασμό” (κατευνάζοντας έτσι τις ανησυχίες και τις ενστάσεις της ντόπιας κυριαρχίας). Μετά από την νίκη του στις εκλογές, οι υποσχέσεις του περί αύξησης του κατώτατου μισθού, κατάργησης φόρων όπως ο ενφια, μείωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης των προσφύγων, όλα αυτά μετατέθηκαν για το μέλλον, το γνωστό σε όλους μας “βάθος τετραετίας”. Κύριο μέλημα της αριστερής κυβέρνησης, πέρα από τη μηδενική ανοχή στον εσωτερικό εχθρό, υπήρξε η προσπάθεια “συνεννόησης” με την, αναγνωρισμένη και επίσημα πια, Τρόικα.

Πέντε μήνες λοιπόν μετά από συνεχείς διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και ενώ στο μεταξύ έχει πλέον αποδεχτεί το σύνολο του χρέους και έχει δεσμευτεί ρητά για την πλήρη αποπληρωμή του, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται πως είναι έρμαιο των αντιφάσεων της πολιτικής του. Η πολιτική του πεποίθηση πως σε μια χώρα που βρίσκεται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όντας χρεοκοπημένη και εξαρτημένη πλήρως από τους δανειστές τις και τις παγκοσμιοποιημένες χρηματαγορές, είναι δυνατόν να εφαρμοστεί μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική, αποδεικνύεται ανεδαφική και ουτοπική. Μέρα τη μέρα, συνάντηση τη συνάντηση, υποχωρεί όλο και περισσότερο στις πιέσεις των ευρωπαϊκών της εταίρων, σύρεται στο να προτείνει η ίδια οικονομικά μέτρα που οι προκάτοχοι της δεν τόλμησαν να υπογράψουν και την προηγούμενη εβδομάδα φτάνει στο σημείο, και υπό την πίεση του χρόνου που μετρούσε αντίστροφα, να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα επιμήκυνσης του τρέχοντος προγράμματος χρηματοδότησης που περιλαμβάνει μέτρα οκτώ δισεκατομμυρίων ευρώ! Όλα τα παραπάνω βέβαια παρουσιάζονται στην ελληνική κοινωνία κάτω από τον μανδύα της σκληρής διαπραγμάτευσης και της αλύγιστης αποφασιστικότητας του ζεν πρεμιέ έλληνα υπουργού των οικονομικών, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τη δύναμη των μέσων ενημέρωσης που η ίδια έχει υπό τον έλεγχο της και την παντελή έλλειψη αντίστοιχης στάσης των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Η απάντηση που λαμβάνει από τους συνομιλητές της, το τελεσίγραφο της 26ης Ιουνίου, έρχεται να την προσγειώσει ανώμαλα στην νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα. Έτσι, τα ξημερώματα της 27ης Ιουνίου ο πρωθυπουργός Τσίπρας ανακοινώνει τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ώστε ο ελληνικός λαός να αποφασίσει για την υπογραφή ή όχι των μέτρων που πρότειναν οι θεσμοί και τα όργανα της ΕΕ. Την Κυριακή 5 Ιουλίου ο ελληνικός λαός καλείται με δημοψήφισμα να εγκρίνει ή όχι τις μεταρρυθμίσεις και τις νομοθετικές ρυθμίσεις, που θα πρέπει να υλοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση. Τι είναι το δημοψήφισμα όμως και τι σημαίνει το «ΝΑΙ» και το «ΟΧΙ» που ο λαός καλείται να υποστηρίξει με την ψήφο του; Ποιος ο λόγος συμμετοχής σε αυτήν την εκλογική διαδικασία, όταν η ψήφος είτε αρνητική είτε θετική απλά θα επικυρώσει νομικά τα προαποφασισμένα; Όταν με την τρομολαγνεία προσπαθούν κάθε φορά να κατευθύνουν τις μάζες προς το συμφέρον τους; Όταν οι πολιτικοί μηχανισμοί-θεσμοί έχουν ως λόγο ύπαρξης την ικανοποίηση του κεφαλαίου; Για ποιο λόγο απαιτείται να αποφασίσει τώρα ο ήδη κατακρεουργημένος λαός ποιόν θα έχει για δήμιο; Οι πολιτικές τακτικές κατεύθυνσης της λαϊκής βούλησης, έχουν δημιουργήσει επιτυχώς τυφλά πεδία. Η κίνηση αυτή, είναι μια καθαρή κίνηση ακραίου πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Απευθύνεται σε μια κοινωνία που τα πέντε τελευταία χρόνια έχει υποστεί μια άνευ προηγουμένου οικονομική, ψυχολογική, συναισθηματική επίθεση, της οποίας κάθε είδους αντίσταση  καταστέλλεται άμεσα, σε μια κοινωνία της οποίας το βιοτικό επίπεδο μειώνεται διαρκώς και που τα επίπεδα αυτοεκτίμησης της ολοένα και ελαττώνονται, με σκοπό τη χωρίς όρους υποδούλωση της στον καπιταλισμό.

Είναι προφανές πως κάθε νοήμων άνθρωπος που έχει βιώσει μια τέτοιου είδους επίθεση, δε μπορεί παρά να επιλέξει την αντίθεση του στον περαιτέρω εξευτελισμό που τόσο ωμά βάζει ως όρο η Τρόικα, για τη συνέχιση της χρηματοδότησης. Μέσα από τη διαδικασία του δημοψηφίσματος η κυβέρνηση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί, για ίδιους πολιτικούς σκοπούς, την οργή και τη διάθεση αντίδρασης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στους “κακούς ξένους”, βάζοντας εντέχνως στην άκρη τους ντόπιους μικρούς, μεγαλύτερους και μεγάλους εργοδότες, εφοπλιστές και μεγαλοαστούς, τους εγχώριους δυνάστες που στα χρόνια της κρίσης αύξησαν θεαματικά τις περιουσίες τους. Προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ελληνική κοινωνία ως διαπραγματευτικό χαρτί σε μια συμφωνία που θα την καταδικάσει σε μια μόνιμη και άνευ όρων υποδούλωση, παρουσιάζοντας της μια εντελώς στρεβλή εικόνα δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης ποτισμένη με εθνική υπερηφάνεια, υποδαυλίζοντας ταυτόχρονα συντηρητικούς και ρατσιστικούς μηχανισμούς και ένστικτα.

Δεν είναι καιρός πια για «σωτήρες»!
Η προσμονή ενός σωτήρα εξ’ ουρανού είναι από ανώφελη έως γελοία. Καμία παράταξη, κανένας πολιτικός παράγοντας δεν πρόκειται να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της κατώτερης οικονομικά τάξης. Οι δικές μας λύσεις θα περάσουν μόνο με βίαιο τρόπο, σαν την επίπονη αλλά ταυτόχρονα λυτρωτικά αποτελεσματική διαδικασία του τοκετού, για όσο κυοφορείται ακόμα μέσα μας η ιδέα της επανάστασης. Οι λύσεις θα δοθούν στο δρόμο, όπου δίπλα και απέναντι μας θα βρίσκεται αλληλέγγυος ο όμοιος μας, ο εργάτης, ο εργαζόμενος, ο οικονομικά ασθενής και όχι το κεφάλαιο, που μετρά την ανθρώπινη αξία σε αριθμούς, υποβαθμίζοντας την ανάλογα προς το συμφέρον του. Μόνο αν αναλάβουμε δράση και σταματήσουμε την ατέρμονη και σιωπηλή παρατήρηση των γεγονότων, μόνο αν σταματήσουμε να «καταπίνουμε» την καραμέλα που μας πλασάρουν, μόνο έτσι θα καταφέρουμε να ορίζουμε το σκηνικό της ζωής μας, χωρίς να περιμένουμε την διάσωση από κανένα εγχώριο, ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο «μεσσία». Η απάντηση δίνεται μέσα από τις γειτονιές, όπου η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια είναι έννοιες αυτονόητες για την ειρηνική και ήρεμη συνύπαρξη των κατοίκων τους. Γιατί το πνεύμα αυτό να μην εμπνεύσει ευρύτερα όλη την κοινωνία;

Αυτό που οραματιζόμαστε για μας και τις επόμενες γενιές που θα έρθουν, είναι μια  κοινωνία, που θα μάχεται για τα δικαιώματά της, και δεν θα σιωπά απέναντι στην κοινωνική, φυλετική ή οικονομική ανισότητα, αλλά αντίθετα θα διεκδικεί για όλους ίση πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά και οφέλη. Μια κοινωνία που δεν θα μένει άφωνη στις εξελίξεις που την βαραίνουν, μια κοινωνία που ενωμένη θα παλεύει ενάντια στο κεφάλαιο και τους υπέρμαχους του, υπερασπιζόμενη κάθε μέλος της. Σ’ αυτήν την κοινωνία θα υπάρχει λόγος για τον καθένα, θα λαμβάνονται αποφάσεις αμεσοδημοκρατικά, χρησιμοποιώντας οριζόντιες διαδικασίες. Δεν θα συγκεντρώνεται η εξουσία στους λίγους, καθώς και για τις όποιες αποφάσεις θα λαμβάνονται, θα απαιτείται η συντονισμένη και εκφρασμένη σκέψη των πολλών. Καμία ευκαιρία και καμία ανοχή σε όποιον θα επιχειρεί να κερδοσκοπήσει σε βάρος του συνόλου. Μόνο μέσα από την κοινή προσπάθεια, θα καταφέρει η κοινωνία μας να απεξαρτηθεί από όλα αυτά τα βαρίδια, που απομυζούν κάθε ίχνος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μας. Θα δεχτούμε την συλλογική ευθύνη ως αποτέλεσμα της συλλογικής μας προσπάθειας, και όχι φέρνοντάς μας η εξουσία προ τετελεσμένων γεγονότων.

Ας προσπαθήσουμε να περισώσουμε ότι έχει απομείνει από το πέρασμα οδοστρωτήρων που ακούν σε ονόματα όπως κυβέρνηση, πολιτικά καθεστώτα, μνημονιακές συμβάσεις, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Πρέπει να αντιληφθούμε πως η αξιοπρέπεια και η ελευθερία δεν χαρίζονται. ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ. Αυτή είναι η συλλογική μας ευθύνη, απέναντι στους εαυτούς μας, απέναντι σε εκείνους που θα έρθουν.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
 ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ
 ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Συνέλευση Αναρχικών Λιβαδειάς

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ

ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ ΤΙΣ ΚΑΝΟΥΝΕ

ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗ

10 Ιούνη 1944. Μια ημερομηνία που θυμίζει αίμα και στάχτη. Μια ημερομηνία που βρωμάει ναζισμό, εκδίκηση και μίσος. Μια ημερομηνία που ο φασισμός έδειξε για άλλη μια φορά το αισχρό πρόσωπο του, σε ένα ακόμη χωριό. Μετά το Κομμένο Άρτας (16/8/43), το Βιάννο Ηρακλείου (16/9/43), τα Καλάβρυτα Αχαΐας (13/12/43), την Κατρανίτσα και το Μεσόβουνο Κοζάνης (24/4/44), το Δίστομο ήταν ο επόμενος σταθμός της ναζιστικής φάλαγγας, που με το πρόσχημα των αντιποίνων, βασάνισαν και θανάτωσαν αμάχους, λεηλάτησαν περιουσίες και έσπειραν φλόγες σε κάθε του γωνιά. Το τρίτο ράιχ, σε άλλη μια επίδειξη δύναμης εκτέλεσε, βίασε και έκαψε ψυχές και σώματα, για να εκδικηθεί και να εκφοβίσει, για να αποδείξει την ολοκληρωτική του κυριαρχία, ώστε να εκμηδενίσει κάθε μορφή μελλοντικής αντίστασης.

71 χρόνια μετά, το τρίτο ράιχ δεν υπάρχει, και τα πολυβόλα της Βέρμαχτ «δεν σκοτώνουν πια». Μπορεί ο πόλεμος να τελείωσε, οι πληγές όμως ακόμα δεν έχουν επουλωθεί. Και πώς να επουλωθούν, όταν η εξουσία, είτε με τη συντηρητική της μορφή υποθάλπει φασιστικές μονάδες, είτε ντυμένη με τον μανδύα της αστικής δημοκρατίας παρεισφρέοντας σ’ αυτήν τα ναζιστικά μορφώματα τύπου χρυσή αυγή, απομυζεί τις ζωές μας.

Από τους ταγματασφαλίτες και τους γερμανοτσολιάδες, στους χουντικούς και τους χρυσαυγίτες. Στον ελλαδικό χώρο, έχοντας περάσει έναν εμφύλιο, όπου οι σπόροι του φασισμού βλάστησαν, και μια χούντα, όπου καρποφόρησαν χωρίς κανένας να τους ξεριζώσει, φτάσαμε σε μια κατάσταση, όπου 425.900 φασίστες υποστήριξαν, με τις εκλογές το 2012, τη χρυσή αυγή. Το γεγονός αυτό αποτελεί απόδειξη ότι ο φασισμός όχι μόνο δεν εξαλείφθηκε, αλλά απέκτησε και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση. Νομιμοποίηση που υπό την κάλυψή της οι φασίστες μπορούσαν να συνεχίσουν τις δολοφονικές τους επιθέσεις ανενόχλητοι, απέναντι σε ανθρώπους διαφορετικής χώρας προέλευσης, διαφορετικών σεξουαλικών προτιμήσεων και πολιτικής ταυτότητας, προπαγανδίζοντας ταυτόχρονα ότι αυτοί, ως καθαροί, έλληνες μπορούν να σώσουν το έθνος.

Από την Ε.Ε. και τους τραπεζοχρηματιστές, στον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση. Μετά από αμέτρητες μεταπολεμικές διαβουλεύσεις, συζητήσεις και συνθήκες, φτάσαμε στο 1992 όπου με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, μας υποδείχθηκε ο δήμιος που θα μας κρεμάσει. Το ελληνικό κράτος, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά του, καθώς και τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής ελίτ, γίνεται ηθελημένα μέρος του ευρωπαϊκού τραπεζικού και συνολικότερα του οικονομικού συστήματος, ένα σύστημα που έχει ως στόχο να κατακρεουργήσει, τα όποια δικαιώματα είχαμε από γεννησιμιού μας, μην αφήνοντας μας ίχνος αξιοπρέπειας. Παύουμε πλέον να είμαστε άνθρωποι και γινόμαστε γρανάζια για τις μηχανές της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτούς δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά αμέτρητοι και ασήμαντοι αριθμοί, μέρος ενός πειράματος, που θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται, εκτός και αν του σταθούμε εμπόδιο.

Από την οικογένεια και το σχολείο, στην εργασία και στα χόμπι. Μπορεί ο ορισμός πατριαρχική οικογένεια να ανήκει σε παρελθόντα έτη, όμως το αρχέγονο εξουσιαστικό πρότυπο, καθώς φαίνεται είναι βαθιά ριζωμένο, κάνοντας εμφανή τα βίαια κατάλοιπα του και στις μέρες μας. Ο ισχυρός γονέας επιβάλει στα παιδιά- ιδιοκτησίες του, τον τρόπο που θα μεγαλώσουν, που θα κινούνται, που θα μιλούν. Επιβάλει τα πιστεύω του και την κουλτούρα του, χωρίς να επιτρέπει περιθώριο λάθους και αντίρρησης, γιατί επιδιώκει να αναθρέψει τους άξιους συνεχιστές του. Τα παιδιά αποτελούν μέρος της σφαίρας εξουσίας του, και ως τέτοια απαγορεύεται να λειτουργούν αυτοβούλως. Αποτελούν το συμπλήρωμα του άψογου, κατά τα άλλα, κοινωνικού προτύπου. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και τα σχολεία. Ο παιδαγωγός-παντογνώστης και λειτουργός της εκπαίδευσης, είναι αυτός που συνεχίζει το εξουσιαστικό έργο της οικογένειας. Το σχολείο παρέχοντας μεθοδευμένη ελλιπή γνώση στους μαθητές, έχοντάς τους συνέχεια υπό την κυριαρχία του, δημιουργεί άβουλες μονάδες, έτοιμες για την αγορά εργασίας. Σκοπός είναι η παραγωγή όμοιων οκνηρών ανθρώπων, εύκολα χειραγωγημένων, χωρίς σθένος για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Αν και τα εργασιακά δικαιώματα συνεχώς μειώνονται προς όφελος του εργοδότη, αν και οι απεργίες γίνονται υπό την απειλή της απόλυσης, αν και οι εργατοπατέρες-σωτήρες ξεπουλήθηκαν στους δυνάστες τους, παρόλα αυτά ο εργαζόμενος εξακολουθεί να ζει στη μισθωτή σκλαβιά του, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το αφεντικό που τον μαστιγώνει. ΌΣΟ και να του στερούν τα δεδουλευμένα ή τον ελεύθερο χρόνο του, όσο και αν ο χώρος εργασίας έχει γίνει το κολαστήριο του, θα συνεχίσει να εργάζεται, εθελοτυφλώντας στον φασισμό της εργοδοσίας. Όμως το μαστίγιο που κρατά το αφεντικό είναι το ίδιο που θα χρησιμοποιήσει και αυτός, όταν θα βρεθεί με το πλήθος σε κερκίδα, για να τσακίσει όποιον φοράει διαφορετικά χρώματα, όποιον υποστηρίζει διαφορετική Α.Ε. και όποιον πάει κόντρα στη λογική του παραλογισμού του.

Από τη θρησκεία και την τηλεόραση , στους μπάτσους και τη δικαιοσύνη. Οι θρησκείες μέσω των ιερέων και των πιστών τους, λειτουργούν πολλές φορές σαν ανεξάντλητη πηγή μίσους και αντιπάθειας για τον αλλόθρησκο, τον δογματικό, τον άθεο. Δεν είναι λίγα τα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας, όπου οι θρησκευτικές κόντρες έχουν καταλήξει σε πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ κρατών και εθνών. Το μίσος, ο ρατσισμός και η φασιστική οργή των θρησκειών, δε θα μπορούσε να μην έχει την υποστήριξη και από τα media. Στο όνομα της καθοδηγούμενης ενημέρωσης, επιστρατεύονται σε ρόλο φερέφωνου, στο πλευρό της θρησκείας, της εξουσίας και των αφεντικών, για να προωθήσουν τις εκάστοτε αστικοδημοκρατικές-φασιστικές τους αντιλήψεις. Συμπορευόμενοι με την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία, κρατούν ψηλά τη σημαία του φασισμού πάνω από τα κεφάλια μας, χαρίζοντας απλόχερα τραύματα, σφαίρες και κελιά.

Θα έπρεπε όμως να ήταν πια κοινώς παραδεκτό και αντιληπτό, με όλες τις πληγές που φέρουμε στις πλάτες μας, πως είτε οι δημοκρατίες των τραπεζών, είτε ο φασισμός με τα παραπετάσματα του, μόνο αρνητικές συνέπειες γεννούν. Όπως πχ ο λεγόμενος κύκλος του μίσους, που αναπόφευκτα οδηγεί σε τυφλά βίαια χτυπήματα, απέναντι σε καθετί διαφορετικό. Από τη μία πλευρά λοιπόν, οι κατ’ επίφαση και μόνο, νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πλουτοκρατών, νομοθετώντας κατά το δοκούν, και από την άλλη, αναλόγως των περιστάσεων, τα φασιστικά πογκρόμ με κάθε είδους επιθέσεις, σε κάθε τι το επικίνδυνο-διαφορετικό-επαναστατικό. Οι δύο πλευρές δηλαδή του ίδιου νομίσματος. Της εξουσίας. Εξουσίας που όσο υπάρχει, μας αφυπνίζει και μας θυμίζει ότι ο αντιφασισμός από τη μία, και ο αγώνας για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους από την άλλη, έχει γίνει πια τρόπος ζωής.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Συνέλευση Αναρχικών Λιβαδειάς

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

“Την εμπιστοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ στις Ένοπλες Δυνάμεις και την Ελληνική Αστυνομία, εξέφρασε ο Θοδωρής Δρίτσας τομεάρχης ‘Άμυνας του κόμματος.” Λίγα μόλις λεπτά μετά από τη δημοσιοποίηση των exit polls των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, η παραπάνω είδηση αφορούσε στην πρώτη επίσημη κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

“Από αυτή τη στιγμή η χώρα έχει κυβέρνηση”, δηλώνει την επομένη ο αρχηγός του (συγκυβερνώντος) ακροδεξιού κόμματος, Καμμένος.

“Το Κράτος έχει συνέχεια”, λέει, μεταξύ άλλων, τρεις μέρες αργότερα ο υπουργός οικονομικών Βαρουφάκης, κατά την παραλαβή του υπουργείου.

“Ο κοινός μας αγώνας συνεχίζεται”, καταλήγει στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός Τσίπρας, αμέσως μετά την συμφωνία για την (κατ’ αρχήν) τετράμηνη παράταση του μνημονίου.

Το ελληνικό Κράτος, πιστός και τυφλός δούλος του, παγκοσμιοποιημένου πια, καπιταλιστικού συστήματος, βασιζόμενο έως χθες στο “καθεστώς έκτακτης ανάγκης”, την καταστολή και την αυταρχικότητα, επιχειρεί σήμερα να μεταλλαχθεί. Μετά από πέντε χρόνια φτωχοποίησης, εξαθλίωσης και εξευτελισμού του λαού, ύστερα από τη διάλυση κάθε μορφής κοινωνικής πρόνοιας, νιώθοντας το βάρος των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, των χιλιάδων αστέγων, των χιλιάδων αυτόχειρων στην πλάτη του και κάτω από την απειλή πως η ασφυξία της κοινωνίας θα πνίξει τελικά το ίδιο, αντιλαμβάνεται πως -σαν γνήσιο φίδι- πρέπει να αλλάξει δέρμα. Δεν παραλείπει όμως ταυτόχρονα να δηλώνει πως κάτω από το καινούριο του κοστούμι, παραμένει φίδι. Και όλοι ξέρουν πως τα φίδια τσιμπούν μόνο τους ξυπόλυτους…

Κοντά δυο μήνες λοιπόν μετά το “για πρώτη φορά Αριστερά”, οι μάσκες πέφτουν. Οι προεκλογικές εξαγγελίες μετατίθενται η μία μετά την άλλη στο απώτερο μέλλον ελέω “ορίζοντα τετραετίας”. Η ρήξη με τους κακούς δανειστές, δίνει τη θέση της στην αντικατάσταση της “Τρόικας” από τους “Θεσμούς”. Ο εγχώριος πόλεμος που υπόσχονταν τα επιφανή στελέχη της κυβέρνησης απέναντι σε μεγαλοεργολάβους, καναλάρχες και γενικότερη ντόπια οικονομική ελίτ, δίνει τη θέση της σε λογικές πάταξης της φοροδιαφυγής από τον απλό πολίτη/ρουφιάνο/φορολογικό κατάσκοπο. Οι αριστερές κορώνες περί διαχωρισμού Κράτους – Εκκλησίας, μετατρέπονται σε άναρθρες κραυγές περιθωριοποιημένων “συνιστωσών”. Και η κατρακύλα, προφανώς στα μάτια των απατημένων/προδομένων ψηφοφόρων και μόνο, δεν έχει τέλος…

Απέναντι από το καλό (αριστερό) και το κακό (δεξιό) Κράτος, κατά το “πρότυπο” του καλού και κακού μπάτσου, στέκονται οι πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών της αστικής δημοκρατίας.

Οι, από τις 2 Μαρτίου, απεργοί πείνας Δ. Κουφοντίνας, Ν. Μαζιώτης, Κ. Γουρνάς, τα μέλη του Δικτύου Αγωνιζόμενων Κρατουμένων και τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, αντιλαμβανόμενοι πως η “αλλαγή φρουράς” στη διακυβέρνηση του εξαθλιωμένου λαού δεν είναι παρά μόνο μια κίνηση τακτικής στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται, ζητούν την άνευ όρων δικαίωση των δίκαιων αιτημάτων τους.

Τις τελευταίες ημέρες αρχίζουν απεργία πείνας και Τούρκοι κρατούμενοι, κρατούμενοι από τη φυλακή του Δομοκού σε ένδειξη συμπαράστασης, δύο κρατούμενες από τις φυλακές Νεάπολης Λασιθίου, καθώς επίσης και ο κρατούμενος Μοχάμεντ-Σαιντ Ελτσιμπάχ, της ε1 πτέρυγας Δομοκού.

Τα αιτήματά τους είναι τα εξής:

• Κατάργηση του νόμου για τις φυλακές τύπου Γ΄

• Άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας

• Άμεση απελευθέρωση της μητέρας των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου και της συζύγου του δεύτερου και την παύση κάθε δίωξη εναντίων των συγγενικών και φιλικών τους προσώπων.

• Κατάργηση των ειδικών αντιτρομοκρατικών διατάξεων (άρθρα 187 και 187Α του Π.Κ.)

• Κατάργηση της επιβαρυντικής διάταξης για πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά («κουκουλονόμος»)

• Ακύρωση της εισαγγελικής διάταξης για βίαιη λήψη DNA και την οριοθέτηση στην χρήση και την επεξεργασία του σαν αποδεικτικού μέσου

Όσες και όσοι συνειδητοποιούν πως για να υπάρξει μία πραγματική… ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία, δεν μπορούν παρά να σταθούν με κάθε τρόπο (ηθικό, υλικό, κινηματικό) αλληλέγγυες/οι στον αγώνα αυτόν. Η δράση και η αλληλεγγύη, με αφορμή τον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων, είναι μία ευκαιρία να αποτελέσει την αρχή μιας κοινωνικής αντίστασης, ευκαιρία ανατροπής της λογικής της ανάθεσης και επομένως της αέναης υποταγής στους κάθε φορά και διαφορετικούς επίδοξους διασώστες, έχοντας ως τελικό στόχο την κοινωνική χειραφέτηση και αυτοδιεύθυνση.

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

στους κρατούμενους απεργούς πείνας

ΤΡΙΤΗ 17 ΜΑΡΤΙΟΥ, 18.00, ΠΛ. ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙΟΥ, ΑΘΗΝΑ

ΛΙΒΑΔΕΙΑ

ΜΑΡΤΗΣ 2015

locos del pueblo,

αλληλέγγυες/οι

Ανακοίνωση απεργίας πείνας των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές:

http://fylakes2014.wordpress.com/2014/06/22/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%83/

                                                                                                                                                                                                     LOCOS DEL PUEBLO

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
locosdelpueblo.espivblogs.net

Έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια από το “ένδοξο” έτος 2004, έτος κατά το οποίο η Ελλάδα κλίθηκε να πάρει μέρος, ως διοργανώτρια χώρα, στο παγκόσμιο πανηγύρι των ολυμπιακών αγώνων. Αγώνες που από τη μία πλευρά χάρισαν δις ευρώ σε ντόπιους μεγαλοεργολάβους και πολυεθνικά μεγαθήρια και από την άλλη έβαλαν τα θεμέλια για την υπέρογκη αύξηση του εθνικού χρέους. Η μέθη από την υποτιθέμενη υπόκλιση ολόκληρης της υφηλίου απέναντι στο μεγαλείο του ελληνικού έθνους παρέσυρε τους ζαλισμένους και υπερήφανους συνεχιστές του αρχαιοελληνικού μεγαλείου σε ένα όργιο καταναλωτισμού, με χρήμα φυσικά δανεικό, υποθηκεύοντας εαυτούς και τέκνα σε τράπεζες και τοκογλύφους.

Κράτησε έως το 2008, χρονιά κατά την οποία το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα κλονίζεται από μια σειρά χρηματοπιστωτικών κρίσεων. Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ και επηρεάζοντας μια σειρά από Ευρωπαϊκές (Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο), αλλά και Ασιατικές Οικονομίες (Ντουμπάι), δεν αργεί να χτυπήσει και τον αδύναμο κρίκο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις κυνικά επονομαζόμενες από τις αγορές, χώρες-γουρούνια (PIGS: Portugal-Italy-Greece-Spain). Η εποχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει φτάσει…

Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, να θυμίσουμε πως μόλις λίγα χρόνια πριν, οι νεοέλληνες είχαν λάβει μέρος σε ένα ακόμη πανηγύρι, αυτό του χρηματιστηρίου, αφήνοντάς τους κατά τη λήξη του άναυδους, ανήμπορους και χρεοκοπημένους, να συνειδητοποιούν την πλάνη του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού.

Θα μπορούσαμε επίσης να αναφέρουμε μία σειρά από άλλες μεθοδεύσεις των τοπικών πολιτικάντηδων και των “ευρωπαϊκών εταίρων”, από την περίοδο της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και μετά, που είχαν ως σκοπό την πλήρη απαξίωση της παραγωγικής αυτονομίας και της δόλιας υποδούλωσης του εργατικού δυναμικού. Παρόλα αυτά, θα προτιμούσαμε να εστιάσουμε στη σημερινή πραγματικότητα.

Σήμερα λοιπόν, σαράντα χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της αστικής δημοκρατίας, ελέω αλλοτρίωσης, ανάθεσης, εκφασισμού και αποπολιτικοποίησης, γινόμαστε μάρτυρες μιας αποχαυνωμένης κοινωνίας η οποία στέκεται έκπληκτη και σαστισμένη, αδυνατώντας να αντιδράσει στη νέα τάξη πραγμάτων.

Σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίων, μετά από τέσσερα χρόνια συνεχιζόμενης φτωχοποίησης του πληθυσμού, μετά από τέσσερα χρόνια αυξανόμενης ρατσιστικής/νεοναζιστικής βίας, διάλυσης κοινωνικών θεσμών, ανεργίας και κοινωνικής αποσύνθεσης, μετά από τέσσερα χρόνια οικονομικού αδιεξόδου και αυτοκτονιών, οι άνθρωποι που εκτελούν τις εντολές της οικονομικής ελίτ, οι ντόπιοι και οι ευρωπαίοι διαχειριστές του κεφαλαίου, οι κατά κόσμο πολιτικοί ηγέτες, ζητούν, μέσω της εκλογικής διαδικασίας, να τους δοθεί και πάλι η λαϊκή εντολή, για να συνεχίσουν να εργάζονται για το… κοινό καλό! Για να συνεχίσουν να επιβάλουν την αυταρχικότητά τους με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και ευρωπαϊκών οδηγιών-διαταγών. Να συνεχίσουν να καταστέλλουν οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης. Να δημιουργήσουν οργουελιανές συνθήκες διαβίωσης μέσω φυλακών τύπου Γ΄, να μονιμοποιήσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών-τοξικομανών, να ξεμπερδεύουν κοντολογίς με τους “απροσάρμοστους”.

Από κοντά τους, οι δήθεν αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, νιώθοντας πως είναι πλέον μια ιστορική ευκαιρία να γευτούν εξουσία, μιλούν για μια Ευρώπη δικαιωμάτων, μια Ευρώπη ίσων ευκαιριών, μια Ευρώπη των λαών. Πιο αριστερά τους (αλλά πάντα μέσα στο κοινοβουλευτικό πλαίσιο και την αγκαλιά του συστήματος) τα κατ’ όνομα και μόνο κομμουνιστικά, αντικαπιταλιστικά, εργατικά κόμματα -τα κατ’ ουσίαν ρεφορμιστικά- που παρά τις ιεραρχημένες τους δομές και τις αυτιστικές τους ιδεολογίες, ευαγγελίζονται μια κοινωνία ίσων. Μόνο που δεν τολμούν να μας πουν πως στην κοινωνία που οραματίζονται, κάποιοι θα είναι “πιο ίσοι απ΄ τους άλλους“…

Το Κράτος εδώ και πολύ καιρό λειτουργεί κάτω από συνθήκες Έκτακτης Ανάγκης. Τα ατομικά, συλλογικά και κοινωνικά δικαιώματα βάλλονται και θα συνεχίσουν να βάλλονται. Οι κοινωνικές ομάδες, κάθε μία χωριστά και όλες μαζί στο σύνολό τους χάνουν καθημερινά κατακτήσεις που είχαν κερδηθεί από την άρχουσα τάξη στο πέρασμα του χρόνου, με αγώνες και θυσίες. Με αίμα.

Το Νέο Κράτος, αυτό της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, αυτό το μόρφωμα που επιτάσσει η νέα παγκόσμια πραγματικότητα των αγορών, ζητά διακαώς τη νομιμοποίησή του μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Ζητά από τα θύματά τους να αποδεχτούν δηλαδή, με την συμμετοχή τους στις κοινές ευρωπαϊκές εκλογές, τη συναίνεσή τους στην συνέχιση της υποδούλωσής τους.

Ό,τι έχει κερδηθεί ως τα σήμερα, έχει κερδηθεί στο δρόμο. Μέσω της σύγκρουσης. Της αντίστασης. Μέσω της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της δράσης. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οι εκλογές ήταν, είναι και θα είναι άλλο ένα όπλο στα χέρια των εξουσιαστών για τη χειραγώγηση των μαζών. Να μην πέσουμε και πάλι στην παγίδα τους.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ!

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΔΡΑΣΗ

Μάης 2014

LOCOS DEL PUEBLO

Αναρχική Πολιτική Ομάδα Λιβαδειάς

Το πρωί της 5^ης Αυγούστου 2013, το κράτος με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς  του, διοργανώνει άλλη μια υπερπαραγωγή εκκένωσης κατειλημμένων χώρων. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο του είναι η πόλη της Πάτρας και συγκεκριμένα οι καταλήψεις του Παραρτήματος,  το Μαραγκοπούλειο και το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο ΤΕΙ. Με μια συγχρονισμένη επιχείρηση απαρτιζόμενη από μπάτσους, ρουφιάνους και τσιράκια του δημάρχου, οι «εστίες ανομίας» της Πάτρας  περνούν στα χέρια του φασιστικού κράτους, και σφραγίζονται οι είσοδοι των χώρων με τούβλα.  Κατά τη διάρκεια των εισβολών της αστυνομίας συνελήφθησαν  5 άτομα, που βρίσκονταν μέσα στο Μαραγκοπούλειο και αντιμετωπίζουν τις κατηγορίες της διατάραξης οικιακής ειρήνης, των διακεκριμένων φθορών, της παράβασης του νόμου περί όπλων και της απείθειας, ενώ έγιναν και έντεκα προσαγωγές αλληλέγγυων που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν την κατάληψη.

Η κατάληψη του Παραρτήματος του πανεπιστημίου στο κέντρο της πόλης είναι ένας χώρος άρρηκτα συνδεδεμένος με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της τοπικής κοινωνίας.  Κατελήφθη για πρώτη φορά το Νοέμβρη του ’73, εν μέσω της εξέγερσης ενάντια στη χούντα, έγινε κέντρο του αντιδικτατορικού αγώνα και έκτοτε αποτέλεσε επίκεντρο πολύμορφων κοινωνικών αντιστάσεων, καθώς  φιλοξενούσε μεγάλο μέρος κινηματικών διαδικασιών (συνελεύσεις, εκδηλώσεις, ραδιοφωνικός σταθμός κ.α). Το Μαραγκοπούλειο βρίσκεται υπό κατάληψη από τον Οκτώβρη 2010,  στο εγκαταλελειμμένο εδώ και δεκαετίες κτήριο του παλιού ΠΙΚΠΑ. Το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης «Πέρασμα», το καταλαμβάνει και το επιτάσσει για να καλύψει ανάγκες του αγώνα για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Η πρώτη εισβολή των μπάτσων στην κατάληψη έγινε το Δεκέμβρη του 2010, ωστόσο με την επιμονή των καταληψιών και των αλληλέγγυων, το κτήριο ανακαταλήφθηκε τρεις μέρες μετά. Στο χώρο της κατάληψης λειτουργούσε αυτοοργανωμένο καφενείο, δανειστική βιβλιοθήκη και βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων, και έχουν διοργανωθεί αρκετές εκδηλώσεις, συζητήσεις και προβολές.

Η επίθεση του κράτους στις καταλήψεις της Πάτρας ούτε τυχαία είναι, ούτε μη αναμενόμενη. Είναι η  συνέχεια του κατασταλτικού έργου, που ξεκίνησε πριν 1 χρόνο, με την εκκένωση της δημοτικής αγοράς στην Κυψέλη και της κατάληψης Δέλτα στη Θεσσαλονίκη. Συνεχίστηκε με τις εισβολές και εκκενώσεις σε villa amalias, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ και κατάληψη Σκαραμαγκά, και τερμάτισε προσωρινά με την εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη.  Ο καινούριος  γύρος καταστολής όμως άνοιξε τον προηγούμενο μήνα με την εισβολή και την εκκένωση της κατάληψης στο ΤΕΙ Ηγουμενίτσας, «κελί της ελευθερίας», και τώρα συνεχίζεται στην Πάτρα. Η επίθεση στους χώρους αγώνα και αντίστασης, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και τις καταλήψεις, αποτελεί μια ξεκάθαρα κεντρική πολιτική απόφαση και έχει ως στόχο να πλήξει τις δομές και υποδομές του ανταγωνιστικού κινήματος, να εξοντώσει υλικά και ηθικά τους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές, που αποτελούν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης, αλλά κυρίως να εντείνει το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης, και να εδραιώσει το δόγμα μηδενικής ανοχής ενάντια στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, που αντιπαλεύουν την κυριαρχία και τη βίαιη επέλαση της πάνω στις ζωές μας.

Είναι γεγονός ότι ο φασισμός εδραιώνεται  και δείχνει απροκάλυπτα το πρόσωπο του. Η μόδα της ακροδεξιάς οδήγησε τους «δεξιούς νεοδημοκράτες» να στραφούν ακόμη δεξιότερα παίζοντας παιχνίδι με τη χρυσή αυγή, για το ποιος είναι  ο πιο φασίστας. Ένα παιχνίδι παραλόγου πάνω στις πλάτες αγωνιζόμενων ανθρώπων, ταλαιπωρημένων μεταναστών, εξαθλιωμένων ανέργων, κακοπληρωμένων εργαζομένων και απολυμένων, που ξαμολούν τα σκυλιά, τους μπάτσους να καταστείλουν ότι προκαλεί αντίδραση.

Οι αυτοοργανωμένοι χώροι,  μέσα στους οποίους αναπτύσσεται η αλληλεγγύη, η αμοιβαιότητα, η αυτοδιαχείριση,  η συντροφικότητα, η πολιτική ζύμωση, η ίδια η ζωή, δεν είναι απλά και μόνο μερικά ντουβάρια.  Το κράτος μπορεί να τους σφραγίσει, να τους γκρεμίσει ή να τους αφήσει να ρημάξουν. Επ’ ουδενί όμως δεν μπορεί να σφραγίσει τις ιδέες μας. Να ανακόψει τον αγώνα για ζωή και ελευθερία. Είμαστε και θα είμαστε ο παντοτινός του εφιάλτης μέχρι τη μέρα που οι καταπιεσμένοι  θα ανοίξουν το δρόμο για την αταξική κοινωνία της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Τον δρόμο για τον κομμουνισμό και την αναρχία!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ, ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΤΕΚΙ ΤΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

                LOCOS DEL PUEBLO

 ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ

    Χρειάστηκαν 38 μέρες απεργίας πείνας του αναρχικού Κώστα Σακκά, για ν’ αποφασίσει το Συμβούλιο Εφετών την αναστολή της προσωρινής του κράτησης. Χρειάστηκε να βάλει σε κίνδυνο την υγεία του και τη ζωή του,  για να κερδίσει αυτό που δικαιούνταν δεκατρείς μήνες πριν.

Στα πλαίσια των κατασταλτικών του πειραμάτων, το κράτος έδειξε για μια ακόμα φορά ότι μπορεί ανενόχλητα να παραβιάζει το ίδιο του το σύνταγμα. Έδειξε ότι για να κερδίσει την ελευθερία του ο κάθε διωκόμενος αγωνιστής, θα πρέπει να φτάσει στα όρια του θανάτου. Η κρατική εξουσία χωρίς πια την ανάγκη καμιάς νομικής τεκμηρίωσης, επιβάλλει εξοντωτικούς περιοριστικούς όρους, προκειμένου να φιμώσει οτιδήποτε της είναι πολιτικά αντίθετο.

Η προφυλάκιση με σκοπό την πρόληψη τέλεσης νέων αδικημάτων είναι ήδη κατοχυρωμένο και αποτελεσματικό όπλο στα χέρια της εξουσίας, μιας και της επιτρέπει να φυλακίζει τον οποιονδήποτε, με μοναδική προϋπόθεση την κατασκευή ενός κατηγορητηρίου. Έτσι, η αδικαιολόγητη παράταση της πέραν του 18μηνου προφυλάκισης, ανοίγει το δρόμο στο να ακολουθούνται παρόμοιες πρακτικές για κάθε διωκόμενο αναρχικό, για κάθε διωκόμενο πολίτη.

Υποταγμένο στις ίδιες πολιτικές σκοπιμότητες που επέβαλαν το κουρέλιασμα του, το Συμβούλιο Εφετών που αναγκάστηκε ν’ αποφυλακίσει τον Κ. Σακκά, επέβαλε περιοριστικούς όρους  που όμοιούς τους δεν έχουμε ξαναδεί.

• Απαγόρευση εξόδου από τη χώρα: όρος που επιβάλλεται παγίως.
• Εμφάνιση κάθε βδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Δευτέρα στο αστυνομικό τμήμα του τόπου κατοικίας του: συνήθως βάζουν ανά δεκαπενθήμερο.
• Χρηματική εγγύηση 30.000 ευρώ: ποσό απλά εξοντωτικό.
• Υποχρεωτική διαμονή στη διεύθυνση κατοικίας του: προκλητικός όρος που παλαιότερα δεν επιβαλλόταν.
• Απαγόρευση εξόδου από την Αττική.
• Αφαίρεση διαβατηρίου και ταυτότητας : όρος που θα  έχει ως αποτέλεσμα κάθε φορά που  θα του γίνεται έλεγχος από τους μπάτσους, να περνάει κάποιες ώρες στο τμήμα, έτσι για την πλάκα τους.
• Απαγόρευση συνάντησης και κάθε μορφής επικοινωνίας με συγκατηγορουμένους του: όρος που του  στερεί το δικαίωμα να καθορίσει μαζί με τους συγκατηγορούμενούς του την υπερασπιστική τους γραμμή, γεγονός που συνιστά παραβίαση του άρθρου 6 της Ε.Σ.Δ.Α.

    Έφτασαν να επιβάλουν αυτό το αποκρουστικό πακέτο περιοριστικών όρων, υποχωρώντας μπρος στο πρωτόγνωρο κύμα  αλληλεγγύης που εκδηλώθηκε εγχωρίως αλλά και διεθνώς, με αφορμή την απεργία πείνας που πραγματοποίησε.

Για να δικαιολογήσουν τους δικαστές που κουρέλιασαν το ίδιο το αστικό σύνταγμα, μετατρέποντας το 18μηνο σε 36μηνο και την πολιτική ηγεσία που παρήγγειλε αυτό το δικαστικό πραξικόπημα, αποφάσισαν την αποφυλάκισή του για λόγους υγείας!

Ο Κ. Σακκάς ποτέ του δεν αρνήθηκε τη σχέση του με τον οπλισμό που βρέθηκε, αλλά ποτέ δεν υπήρξε μέλος της ε.ο. Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, γεγονός που έχει δηλώσει και η ίδια. Τα δε όπλα που βρέθηκαν στην κατοχή του δεν έχουν χρησιμοποιηθεί σε καμιά προηγούμενη ενέργεια. Αυτή λοιπόν την υπόθεση της απλής οπλοκατοχής, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί τη φούσκωσαν, μιας και ο τότε υπουργός ήθελε πάση θυσία να καταχωρήσει “εξάρθρωση ε.ο.” στο πολιτικό του βιογραφικό.

Η επίθεση της εξουσίας προσωποποιείται στον Κ. Σακκά, αλλά στην ουσία στοχεύει προς όλους τους αντιστεκόμενους ανθρώπους. Γιατί κάποιοι άνθρωποι αρνούνται να παραιτηθούν, και συνεχίζουν να παλεύουν με όποιο κόστος έχουν οι επιλογές τους και όποιο ρίσκο έχουν οι αποφάσεις τους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

LOCOS DEL PUEBLO

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ