Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια από τη στιγμή που αποφασίστηκε για τη ελληνική κοινωνία η καταναγκαστική επιβολή των σκληρότερων μέτρων λιτότητας που έχουν ποτέ εφαρμοστεί σε χώρα εν καιρό ειρήνης. Μία απόφαση που πάρθηκε τόσο από μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), όσο και από τον εκπρόσωπο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), έχοντας την πλήρη και αγαστή συνεργασία του Ελληνικού κράτους. Η αιτία για την εφαρμογή της ακραίας αυτής νεοφιλελεύθερης πολιτικής ήταν η, ίσως μεγαλύτερη σε μέγεθος και διάρκεια, κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και η προσπάθεια από μέρους των διαχειριστών του να μετατρέψουν τον κίνδυνο κατάρρευσης του, σε μια ευκαιρία αναδιανομής πλούτου υπέρ της κυριαρχίας και εν τέλη στην ισχυροποίηση του.
Τελευταίος δρομέας στην σκυταλοδρομία διαχείρισης της κρίσης, η κυβέρνηση Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιπολιτευόμενος όλα τα προηγούμενα χρόνια τις κυβερνήσεις που στήριζαν και υλοποιούσαν το μνημόνιο, έχοντας μία ρητορική ρήξης, αντίστασης και ευθείας αντιπαράθεσης με την Τρόικα, έμοιαζε ως η μόνη σανίδα σωτηρίας στα μάτια του λαού. Ξεκινώντας λοιπόν ως αντιπολίτευση και μιλώντας για “διαγραφή του επαχθούς χρέους” και για “σκίσιμο των μνημονίων”, έφτασε λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου να μιλά απλά και μόνο για μια “έντιμη και τίμια λύση”, για έναν “έντιμο συμβιβασμό” (κατευνάζοντας έτσι τις ανησυχίες και τις ενστάσεις της ντόπιας κυριαρχίας). Μετά από την νίκη του στις εκλογές, οι υποσχέσεις του περί αύξησης του κατώτατου μισθού, κατάργησης φόρων όπως ο ενφια, μείωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης των προσφύγων, όλα αυτά μετατέθηκαν για το μέλλον, το γνωστό σε όλους μας “βάθος τετραετίας”. Κύριο μέλημα της αριστερής κυβέρνησης, πέρα από τη μηδενική ανοχή στον εσωτερικό εχθρό, υπήρξε η προσπάθεια “συνεννόησης” με την, αναγνωρισμένη και επίσημα πια, Τρόικα.
Πέντε μήνες λοιπόν μετά από συνεχείς διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και ενώ στο μεταξύ έχει πλέον αποδεχτεί το σύνολο του χρέους και έχει δεσμευτεί ρητά για την πλήρη αποπληρωμή του, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται πως είναι έρμαιο των αντιφάσεων της πολιτικής του. Η πολιτική του πεποίθηση πως σε μια χώρα που βρίσκεται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όντας χρεοκοπημένη και εξαρτημένη πλήρως από τους δανειστές τις και τις παγκοσμιοποιημένες χρηματαγορές, είναι δυνατόν να εφαρμοστεί μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική, αποδεικνύεται ανεδαφική και ουτοπική. Μέρα τη μέρα, συνάντηση τη συνάντηση, υποχωρεί όλο και περισσότερο στις πιέσεις των ευρωπαϊκών της εταίρων, σύρεται στο να προτείνει η ίδια οικονομικά μέτρα που οι προκάτοχοι της δεν τόλμησαν να υπογράψουν και την προηγούμενη εβδομάδα φτάνει στο σημείο, και υπό την πίεση του χρόνου που μετρούσε αντίστροφα, να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα επιμήκυνσης του τρέχοντος προγράμματος χρηματοδότησης που περιλαμβάνει μέτρα οκτώ δισεκατομμυρίων ευρώ! Όλα τα παραπάνω βέβαια παρουσιάζονται στην ελληνική κοινωνία κάτω από τον μανδύα της σκληρής διαπραγμάτευσης και της αλύγιστης αποφασιστικότητας του ζεν πρεμιέ έλληνα υπουργού των οικονομικών, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τη δύναμη των μέσων ενημέρωσης που η ίδια έχει υπό τον έλεγχο της και την παντελή έλλειψη αντίστοιχης στάσης των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Η απάντηση που λαμβάνει από τους συνομιλητές της, το τελεσίγραφο της 26ης Ιουνίου, έρχεται να την προσγειώσει ανώμαλα στην νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα. Έτσι, τα ξημερώματα της 27ης Ιουνίου ο πρωθυπουργός Τσίπρας ανακοινώνει τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ώστε ο ελληνικός λαός να αποφασίσει για την υπογραφή ή όχι των μέτρων που πρότειναν οι θεσμοί και τα όργανα της ΕΕ. Την Κυριακή 5 Ιουλίου ο ελληνικός λαός καλείται με δημοψήφισμα να εγκρίνει ή όχι τις μεταρρυθμίσεις και τις νομοθετικές ρυθμίσεις, που θα πρέπει να υλοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση. Τι είναι το δημοψήφισμα όμως και τι σημαίνει το «ΝΑΙ» και το «ΟΧΙ» που ο λαός καλείται να υποστηρίξει με την ψήφο του; Ποιος ο λόγος συμμετοχής σε αυτήν την εκλογική διαδικασία, όταν η ψήφος είτε αρνητική είτε θετική απλά θα επικυρώσει νομικά τα προαποφασισμένα; Όταν με την τρομολαγνεία προσπαθούν κάθε φορά να κατευθύνουν τις μάζες προς το συμφέρον τους; Όταν οι πολιτικοί μηχανισμοί-θεσμοί έχουν ως λόγο ύπαρξης την ικανοποίηση του κεφαλαίου; Για ποιο λόγο απαιτείται να αποφασίσει τώρα ο ήδη κατακρεουργημένος λαός ποιόν θα έχει για δήμιο; Οι πολιτικές τακτικές κατεύθυνσης της λαϊκής βούλησης, έχουν δημιουργήσει επιτυχώς τυφλά πεδία. Η κίνηση αυτή, είναι μια καθαρή κίνηση ακραίου πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Απευθύνεται σε μια κοινωνία που τα πέντε τελευταία χρόνια έχει υποστεί μια άνευ προηγουμένου οικονομική, ψυχολογική, συναισθηματική επίθεση, της οποίας κάθε είδους αντίσταση καταστέλλεται άμεσα, σε μια κοινωνία της οποίας το βιοτικό επίπεδο μειώνεται διαρκώς και που τα επίπεδα αυτοεκτίμησης της ολοένα και ελαττώνονται, με σκοπό τη χωρίς όρους υποδούλωση της στον καπιταλισμό.
Είναι προφανές πως κάθε νοήμων άνθρωπος που έχει βιώσει μια τέτοιου είδους επίθεση, δε μπορεί παρά να επιλέξει την αντίθεση του στον περαιτέρω εξευτελισμό που τόσο ωμά βάζει ως όρο η Τρόικα, για τη συνέχιση της χρηματοδότησης. Μέσα από τη διαδικασία του δημοψηφίσματος η κυβέρνηση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί, για ίδιους πολιτικούς σκοπούς, την οργή και τη διάθεση αντίδρασης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στους “κακούς ξένους”, βάζοντας εντέχνως στην άκρη τους ντόπιους μικρούς, μεγαλύτερους και μεγάλους εργοδότες, εφοπλιστές και μεγαλοαστούς, τους εγχώριους δυνάστες που στα χρόνια της κρίσης αύξησαν θεαματικά τις περιουσίες τους. Προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ελληνική κοινωνία ως διαπραγματευτικό χαρτί σε μια συμφωνία που θα την καταδικάσει σε μια μόνιμη και άνευ όρων υποδούλωση, παρουσιάζοντας της μια εντελώς στρεβλή εικόνα δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης ποτισμένη με εθνική υπερηφάνεια, υποδαυλίζοντας ταυτόχρονα συντηρητικούς και ρατσιστικούς μηχανισμούς και ένστικτα.
Δεν είναι καιρός πια για «σωτήρες»!
Η προσμονή ενός σωτήρα εξ’ ουρανού είναι από ανώφελη έως γελοία. Καμία παράταξη, κανένας πολιτικός παράγοντας δεν πρόκειται να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της κατώτερης οικονομικά τάξης. Οι δικές μας λύσεις θα περάσουν μόνο με βίαιο τρόπο, σαν την επίπονη αλλά ταυτόχρονα λυτρωτικά αποτελεσματική διαδικασία του τοκετού, για όσο κυοφορείται ακόμα μέσα μας η ιδέα της επανάστασης. Οι λύσεις θα δοθούν στο δρόμο, όπου δίπλα και απέναντι μας θα βρίσκεται αλληλέγγυος ο όμοιος μας, ο εργάτης, ο εργαζόμενος, ο οικονομικά ασθενής και όχι το κεφάλαιο, που μετρά την ανθρώπινη αξία σε αριθμούς, υποβαθμίζοντας την ανάλογα προς το συμφέρον του. Μόνο αν αναλάβουμε δράση και σταματήσουμε την ατέρμονη και σιωπηλή παρατήρηση των γεγονότων, μόνο αν σταματήσουμε να «καταπίνουμε» την καραμέλα που μας πλασάρουν, μόνο έτσι θα καταφέρουμε να ορίζουμε το σκηνικό της ζωής μας, χωρίς να περιμένουμε την διάσωση από κανένα εγχώριο, ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο «μεσσία». Η απάντηση δίνεται μέσα από τις γειτονιές, όπου η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια είναι έννοιες αυτονόητες για την ειρηνική και ήρεμη συνύπαρξη των κατοίκων τους. Γιατί το πνεύμα αυτό να μην εμπνεύσει ευρύτερα όλη την κοινωνία;
Αυτό που οραματιζόμαστε για μας και τις επόμενες γενιές που θα έρθουν, είναι μια κοινωνία, που θα μάχεται για τα δικαιώματά της, και δεν θα σιωπά απέναντι στην κοινωνική, φυλετική ή οικονομική ανισότητα, αλλά αντίθετα θα διεκδικεί για όλους ίση πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά και οφέλη. Μια κοινωνία που δεν θα μένει άφωνη στις εξελίξεις που την βαραίνουν, μια κοινωνία που ενωμένη θα παλεύει ενάντια στο κεφάλαιο και τους υπέρμαχους του, υπερασπιζόμενη κάθε μέλος της. Σ’ αυτήν την κοινωνία θα υπάρχει λόγος για τον καθένα, θα λαμβάνονται αποφάσεις αμεσοδημοκρατικά, χρησιμοποιώντας οριζόντιες διαδικασίες. Δεν θα συγκεντρώνεται η εξουσία στους λίγους, καθώς και για τις όποιες αποφάσεις θα λαμβάνονται, θα απαιτείται η συντονισμένη και εκφρασμένη σκέψη των πολλών. Καμία ευκαιρία και καμία ανοχή σε όποιον θα επιχειρεί να κερδοσκοπήσει σε βάρος του συνόλου. Μόνο μέσα από την κοινή προσπάθεια, θα καταφέρει η κοινωνία μας να απεξαρτηθεί από όλα αυτά τα βαρίδια, που απομυζούν κάθε ίχνος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μας. Θα δεχτούμε την συλλογική ευθύνη ως αποτέλεσμα της συλλογικής μας προσπάθειας, και όχι φέρνοντάς μας η εξουσία προ τετελεσμένων γεγονότων.
Ας προσπαθήσουμε να περισώσουμε ότι έχει απομείνει από το πέρασμα οδοστρωτήρων που ακούν σε ονόματα όπως κυβέρνηση, πολιτικά καθεστώτα, μνημονιακές συμβάσεις, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Πρέπει να αντιληφθούμε πως η αξιοπρέπεια και η ελευθερία δεν χαρίζονται. ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ. Αυτή είναι η συλλογική μας ευθύνη, απέναντι στους εαυτούς μας, απέναντι σε εκείνους που θα έρθουν.
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Συνέλευση Αναρχικών Λιβαδειάς