Στις 4/12/10 συλλαμβάνομαι μαζί με τον σύντροφο Αλέξανδρο Μητρούσια στη Νέα Σμύρνη εξερχόμενος από ενοικιαζόμενη αποθήκη, στο εσωτερικό της οποίας βρίσκεται οπλισμός.
Έχω παραδεχτεί από την πρώτη στιγμή τη σχέση μου με τον χώρο αυτό, όπως επίσης και με τα όπλα που βρέθηκαν. Έχω δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι είμαι αναρχικός και ότι η παρουσία μου στον συγκεκριμένο χώρο σχετίζεται με την πολιτική μου ταυτότητα και τις επιλογές που αυτή συνεπάγεται.
Στις 7/12/10 οδηγούμαι στην αρμόδια ανακρίτρια και προφυλακίζομαι με την κατηγορία της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση και για διακεκριμένη οπλοκατοχή.
Στις 12/4/11 και ενώ είμαι ήδη πάνω από τέσσερις μήνες κρατούμενος στις φυλακές Ναυπλίου, καλούμαι εκ νέου από τους ανακριτές Μπαλτά, Μόκκα και χωρίς να έχει προκύψει κανένα καινούργιο στοιχείο, χωρίς να έχει υπάρξει καν εξέλιξη κάποιας έρευνας, προφυλακίζομαι για συμμετοχή στην ε.ο. ΣΠΦ. Αυτό έγινε προφανώς αντιλαμβανόμενοι οι κύριοι ανακριτές πως δεν θα μπορούσε να σταθεί σε μία δικαστική αίθουσα η κατηγορία της συμμετοχής σε μία οργάνωση η οποία στο ενεργητικό της δεν έχει καμία δράση, στην κατοχή των μελών της δεν υπάρχουν βόμβες, προκηρύξεις, χρησιμοποιημένα όπλα, μία οργάνωση που δεν έχει ούτε καν όνομα.
Έχω ξεκαθαρίσει στο παρελθόν – όπως και η ίδια η ε.ο. ΣΠΦ από τη μεριά της – πως δεν είμαι μέλος της εν λόγω οργάνωσης. Δεν το έκανα για να αποφύγω την εκδικητική, κατασταλτική οδύσσεια που επιφυλάσσει η αστική δικαιοσύνη σε όποιον κατηγορείται ως μέλος της, αλλά πολύ απλά γιατί έτσι είναι. Όφειλα να το ξεκαθαρίσω για την αληθή ιστορική καταγραφή. Τόσο για μένα τον ίδιο, όσο και για την ε.ο. ΣΠΦ.
Η αρχική κατηγορία της ένταξης σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση που αποδόθηκε τόσο σε μένα και τους δύο συντρόφους μου (Μητρούσια, Καραγιαννίδη) όσο και στα υπόλοιπα άτομα που συνελήφθησαν στην ίδια επιχείρηση – παρόλο που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση – αποτέλεσε κορύφωση των πολιτικών σκοπιμοτήτων που εξυπηρετήθηκαν από τη ΔΑΕΕΒ εκείνη την περίοδο για λογαριασμό του τότε υπουργού δημοσίας τάξης Χρήστου Παπουτσή, που επιθυμούσε – όπως όλοι οι ομόλογοι του άλλωστε – πάση θυσία την εξάρθρωση τρομοκρατικής οργάνωσης επί των ημερών του. Είναι γνωστό, πως ο εν λόγω υπουργός είχε άμεση εποπτεία της επιχείρησης και μάλιστα αξιολόγησε ο ίδιος τα δεδομένα που του μετέφερε η αντιτρομοκρατική και τέλος έδωσε την εντολή να γίνουν οι συλλήψεις. Όποιος παρακολουθούσε τα καθεστωτικά μέσα εκείνες τις μέρες θα θυμάται τα σενάρια και τις εκτιμήσεις διάφορων δημοσιογραφικών παπαγάλων για το ποιας οργάνωσης μέλη μπορεί να είμαστε, τι σκοπεύαμε να κάνουμε κλπ τα οποία προφανώς τροφοδοτούσε η ΔΑΕΕΒ, μέχρι φυσικά να βγουν τα αποτελέσματα των βαλλιστικών εξετάσεων και να το βουλώσουν… Αργότερα ο κύριος Παπουτσής, στην προσπάθεια του να απολογηθεί για το φιάσκο, δίνοντας συνέντευξη σε γνωστό περιοδικό δήλωσε πως τον “κοροΐδεψε η αντιτρομοκρατική υπηρεσία”(!).
Στις 6/4 του ’12, υπόδικος ακόμα και πλησιάζοντας στη λήξη του 18μηνου (μέγιστο όριο κράτησης βάση του νόμου), προφυλακίζομαι εκ νέου για τη διάπραξη 160 εμπρηστικών και βομβιστικών ενεργειών, την ευθύνη των οποίων έχει αναλάβει η οργάνωση ΣΠΦ. Χαρακτηριστικό είναι πως στη συγκεκριμένη δικογραφία, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο εις βάρος μου – δεν μπήκαν καν στον κόπο να κατασκευάσουν αυτή τη φορά – αλλά δεν γίνεται και κάποια αναφορά στο άτομο μου, παρά μόνο στην επίδοση του κατηγορητηρίου. Είναι μία δικογραφία που χωρίς υπερβολή θα μπορούσε με την λογική που χαρακτηρίζει τους εγκάθετους ανακριτές Μπαλτά – Μόκκα, να επιδοθεί στον καθένα. Είναι επίσης χαρακτηριστικό και έκδηλο της σκοπιμότητας αυτής της δίωξης πως οι κύριοι ανακριτές είχαν στα χέρια τους την συγκεκριμένη δικογραφία από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου, γεγονός που τους υποχρέωνε – βάση του νόμου πάντα – να μου επιδοθεί μαζί με την πρώτη δικογραφία. Δηλαδή με λίγα λόγια οι κύριοι αυτοί με προφυλάκισαν με την κατηγορία της ένταξης στην ίδια οργάνωση δύο φορές διαδοχικά(!).
Σήμερα, όντας υπόδικος 2,5 χρόνια ουσιαστικά για απλή οπλοκατοχή (διακεκριμένη οπλοκατοχή διευκρινιστικά και μόνο σημαίνει πως τα όπλα που κατέχει κάποιος, προορίζονται είτε για εμπόριο, είτε για τροφοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης, κάτι το οποίο ούτε προκύπτει, ούτε το αποδέχομαι), οι κύριοι θεσμικά υπερασπιστές της δικαιοσύνης και του νόμου οι οποίοι κρατούν εμένα επειδή τον παραβίασα, αποφάσισαν να παραβλέψουν ακόμα και το σύνταγμα τους – το οποίο ορίζει κάθε επόμενη της πρώτης προφυλάκισης ως μέγιστο όριο τους 12 μήνες – αφού δεν τους αρκεί για να εξυπηρετήσουν την πολιτική τους ηγεσία και να με κρατήσουν ακόμα έξι μήνες όμηρο.

Ουσιαστικά, οι εξοντωτικές προφυλακίσεις που επιβάλουν μία παρατεταμένη συνθήκη αιχμαλωσίας, αποτελεί αντιστάθμισμα για τα σαθρά και πρόχειρα μαγειρεμένα κατηγορητήρια, τα οποία ότι και να κάνουν, αδυνατούν να αποτρέψουν το “ξεφούσκωμα” τους στις δικαστικές αίθουσες παρά το ειδικό καθεστώς που τις χαρακτηρίζει (από κάθε άποψη). Όποιος έχει περάσει απ’ αυτές έστω και για λίγο, το γνωρίζει αυτό πολύ καλά.
Είναι ξεκάθαρη πλέον η τακτική τους και προδίδει την εκδικητική τους σκοπιμότητα. Ναι είναι αλήθεια, το κράτος εκδικείται τους πολιτικούς του αντιπάλους. Τους εκδικείται αλλά ποτέ δεν τους αναγνωρίζει. Ποτέ δεν το έκανε άλλωστε. Πράκτορες και προδότες τότε, τρομοκράτες και εχθρός της κοινωνίας τώρα.
Είναι γεγονός πως το πολιτικό σύστημα, διανύει μεταπολιτευτικά την κρισιμότερη και ασταθέστερη περίοδο, εξαιτίας των εγχώριων συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Είναι επίσης γεγονός πως η καταστολή και γενικά η αυταρχική στάση του κράτους, είναι το “τελευταίο χαρτί” που έχει στα χέρια του, προκειμένου να διασφαλίσει την υποτελή κοινωνική ειρήνη και το να αποτρέψει, η γενικευμένη αντίδραση να εκφραστεί με οργανωμένες και ουσιαστικότερες εξεγερτικές μορφές.
Ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών έχει ομολογήσει πως πρώτη φορά καλείται κυβέρνηση να εφαρμόσει τόσο ακραία μέτρα σε περίοδο ειρήνης.
Οι νόμοι οι οποίοι ανέκαθεν εκφράζανε τη βούληση των ισχυρών, σήμερα δεν αρκούν για τους πολιτικούς εκπροσώπους του συστήματος μπροστά σ’ αυτά που καλούνται να διεκπεραιώσουν υπηρετώντας το.

Έχοντας την άποψη και την θέση πως ο δρόμος για την ατομική – συλλογική ελευθερία είναι γεμάτος από αγώνα και αντίσταση, αποφάσισα από την Τρίτη 4/6, να προχωρήσω σε απεργία πείνας· ημερομηνία που με το ισχύον νομικό καθεστώς, λήγει το μέγιστο όριο προφυλάκισης μου. Διευκρινίζω πως για μένα η επιλογή του να προχωρήσω σε απεργία πείνας, δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Ενός αγώνα που δίνουμε από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας εγώ και οι σύντροφοί μου, αντιστεκόμενοι σε μία δίχως προηγούμενο εκδικητική αντιμετώπιση από τους δικαστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση μας να κάνουν ένα διάλειμμα από τα εισπρακτικά τους καθήκοντα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κοινωνία από τους υποτιθέμενους εχθρούς της και τους νόμους από τους παραβάτες τους. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί και οι ίδιοι άνθρωποι πίσω απ’ αυτούς, που αποτελούν τους φυσικούς αυτουργούς της νομιμότητας των επιστρατεύσεων των απεργών, των χιλιάδων πλειστηριασμών και αστέγων, της κατάργησης των εργασιακών διεκδικήσεων, των απολυμένων, της κατάργησης των κοινωνικών παροχών, των χιλιάδων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, των εκατοντάδων αυτόχειρων κάθε χρόνο που βάζουν τέλος στη ζωή τους επειδή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς, της νομιμότητας των στοιβαγμένων ανθρώπων σε στρατόπεδα χαρακτηρίζοντας τους ως λαθραίους. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της νομιμότητας των βασανιστηρίων και των ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, της φίμωσης των αντικαθεστωτικών μέσων πληροφόρησης…
Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο στο όνομα του νόμου.
Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο αν χρειαστεί ακόμα και εκτός νόμου…
Βουτηγμένοι στην υποκρισία και την αθλιότητα, κατάπτυστοι τόσο για τους θιασώτες της αστικής δικαιοσύνης, όσο και για τους επικριτές και τους ιδεολογικούς εχθρούς της.

 

“Αργοπεθαίνει όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές(…) Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη απ’ το απλό γεγονός της αναπνοής”.

Πάμπλο Νερούντα

 

Σακκάς Κώστας

A΄ πτέρυγα Κορυδαλλού

Βιάννος Ηρακλείου, Μεσόβουνο και Κατρανίτσα Κοζάνης, Μονοδένδρι Λακωνίας, Κομμένο Άρτας, Καλάβρυτα Αχαΐας, Χορτιάτης Θεσσαλονίκης, Δίστομο Βοιωτίας. Περιοχές του ελλαδικού χώρου που το άκουσμα του ονόματός τους θυμίζει φωτιά, μπαρούτι και θρήνο. Περιοχές όπου η λύσσα και το μένος των ναζιστών  κατέστρεψε σπίτια, σκότωσε ανήλικους και ενήλικους, βίασε και βασάνισε σώματα και ψυχές. Και δεν είναι μόνο αυτές. Εκατοντάδες πόλεις και χωριά στην επικράτεια έχουν ακόμη ανοιχτές πληγές από τη λαίλαπα του φασισμού. Μια λαίλαπα που ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλαγιάσει στα μυαλά των κατοίκων. Δύσκολα θα σβήσουν από τη μνήμη τους οι εικόνες από τα συντρίμμια και τις στάχτες των σπιτιών τους, τα ουρλιαχτά και οι κραυγές των δολοφονημένων και το σύμβολο της σβάστικας που σκόρπισε την καταστροφή.

Σχεδόν 70 χρόνια μετά την επέλαση των αντρών της Βέρμαχτ και η οσμή από την τέφρα και το αίμα αιωρείται ακόμη στην ατμόσφαιρα, σαν να μην έφυγε ποτέ. Μπορεί ο πόλεμος να τέλειωσε και οι  γερμανοί ναζί να επέστρεψαν στον τόπο τους, έμειναν όμως οι υποστηρικτές και οι συνεργάτες τους. Αυτοί δηλαδή που επιδείκνυαν κομμένα κεφάλια αγωνιστών κατά την διάρκεια του εμφύλιου, συνεργάτες των άγγλων, των αμερικανών και οποιουδήποτε θα τους έδινε λίγη εξουσία. Όσοι γερμανοτσολιάδες επέζησαν από τον εμφύλιο και τις πηγάδες, αποτελέσαν το ελληνικό κράτος, διατηρώντας τις θέσεις τους και τα αξιώματά τους, μεταδίδοντας έτσι και στους απογόνους τους την τέχνη της ρουφιανιάς και του εκφοβισμού.

Αυτοί που στον πόλεμο συνεργάστηκαν με τα SS, αυτοί που στην δικτατορία του 1967-74 κατέδωσαν πολίτες στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, βρίσκουν στις μέρες μας συνεχιστές του έργου τους. Η χρυσή αυγή είναι η παράταξη με τις ίδιες ιδέες, φιλοναζιστικές, που είχαν οι ταγματασφαλίτες στην κατοχή, και εθνικιστικές-φασιστικές, που η χούντα προσπάθησε να επιβάλλει στους πολίτες. Η πολιτισμική ανωτερότητα του έθνους και της λευκής φυλής, που υποστηρίζουν οι οπαδοί της χρυσής αυγής, είναι καθαρά η συνέχεια του μισαλλόδοξου έργου που δεν πρόλαβε να τελειώσει ο Χίτλερ και τα SS. Η δράση των νεοναζιστών στηρίζεται στον “καθαρισμό” της κοινωνίας από τους μετανάστες, ομοφυλόφιλους, αριστερούς και εβραίους, όπως ακριβώς έδρασαν και τα γερμανικά στρατεύματα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, για την επικράτηση του ναζισμού στην ανθρωπότητα. Το σύμβολο της σβάστικας, που προκαλεί οργή και μίσος, τουλάχιστον σε όσους έχασαν δικούς τους ανθρώπους κατά τη διάρκεια του πολέμου, έχει υιοθετηθεί από τις φάλαγγες των χρυσαυγιτών, προβάλλοντάς το σαν αρχαιοελληνικό χωρίς να αρνούνται το ναζιστικό του ύφος. Ο χαιρετισμός τους προς τη σβάστικα με τεντωμένο το δεξί χέρι, θυμίζει άλλες εποχές και καταστάσεις, που μόνο ένας ηλίθιος μπορεί να πιστέψει ότι απευθύνεται ως χαιρετισμός στον ήλιο. Τέλος, από την ίδρυση της, η χρυσή αυγή προβάλλει ευθέως μέσω της εφημερίδας της, το ρατσισμό, το ναζισμό, τον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία, το χουλιγκανισμό, τον φανατισμό και την τρομοκρατία απέναντι σε κοινωνικές ομάδες και φυλές, την στρατιωτικοποίηση του πλήθους, καταστάσεις δηλαδή που έχουν επαναληφθεί στην ιστορία μέσω της προπαγάνδας του τρίτου Ράιχ.

Εκατοντάδες μνημεία με αναγραμμένα τα ονόματα πεσόντων και εκτελεσθέντων από τα όπλα των ναζιστών, είναι διασπαρμένα στον ελλαδικό χώρο για να μας θυμίζουν ότι όταν ο φασισμός αποκτήσει εξουσία μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει. Εφόσον ο φασισμός ποτέ δεν εξαφανίστηκε και δεν καταπολεμήθηκε ολοκληρωτικά, συνεχίζει να εξαπλώνεται στη σημερινή κοινωνία. Μια μόδα που έχει το προσωπείο του χρυσαυγίτη, που οπλοφορεί και επιτίθεται στον οικονομικό μετανάστη, που προωθεί τη στρατοκρατία έναντι στον ανθρωπισμό και στην άμεση δημοκρατία, που βρίζει χωρίς επιχειρήματα όποιον έχει διαφορετική αντίληψη, που μπαίνει στα σπίτια μέσω της τηλεόρασης προβάλλοντας ένα life style αυταρχικό, φαλλοκρατικό και υπέρ αρρενωπό. Μια μόδα των ηλιθίων, της εργατικής τάξης που αρνείται να σκεφτεί, του κάθε μαλάκα νοικοκυραίου που πιστεύει ότι θα βάλει μπράβους “να κάνουν ντα” το σύστημα και τους πολιτικούς, που ο ίδιος τόσα χρόνια στήριξε. Φασισμός βέβαια δεν είναι μόνο τα ορφανά του Χίτλερ. Φασισμός είναι το ίδιο το κράτος που στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες και τοξικοεξαρτημένους, βασανίζει αγωνιστές και εξεγερμένους στα κρατικά μπουντρούμια, τσακίζει δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης, κερδισμένα με αίμα και αγώνες. Φασισμός είναι να σου λένε ότι το πρόβλημά σου σήμερα είναι οι βρεφονηπιακοί σταθμοί που έχουν παιδιά μεταναστών, τα νοσοκομεία επειδή παρέχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε άπορους και μετανάστες. Φασισμός είναι να σε αποκαλεί η εξουσία τεμπέλη και να σου ρίχνει την ευθύνη που λιποθυμάνε τα παιδιά σου από την πείνα.

Ο ναζισμός απλώνει τις ρίζες του και καρποφορεί, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των αφεντικών που προκαλούν την κατευθυνόμενη κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο. Αποσυντονίζοντας τα πλήθη από τα προβλήματα της καθημερινότητας, υπερτονίζοντας τη πατριωτική ανύψωση, κερδισμένοι βγαίνουν αυτοί που ελέγχουν τον πλούτο και εκμεταλλεύονται αυτά που μας ανήκουν. Το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός, το κράτος, η εξουσία και όποιος δεν το βλέπει σήμερα ειδικά, είναι τυφλός τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματ’ εί…

Οφείλουμε στα θύματα του ναζισμού να οργανώσουμε την τάξη μας και να τσακίσουμε τους εκμεταλλευτές μας και κάθε φασιστική ιδέα. Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείριση για την αναρχία και την κοινωνική απελευθέρωση.

 

Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον

LOCOS DEL PUEBLO

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ

locosdelpueblo.espivblogs.net

Στην περιοχή της Β.Α Χαλκιδικής λειτουργούν μεταλλεία από τον 6^ο π.Χ. αιώνα περίπου. Μόλυβδος, ψευδάργυρος, ασήμι, εξορύσσονται από τις περιοχές  της Ολυμπιάδας, της Στρατονίκης,  και των αρχαίων Σταγείρων.

Η σύγχρονή τους ιστορία είναι συνυφασμένη με κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες. Ήδη μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (ΑΕΕΧΠ&Λ), περνά στα χέρια του Μποδοσάκη-Αθανασιάδη. Το ’77 ξεσπά πολύμηνη απεργία. Εργατικά ατυχήματα, άθλιες συνθήκες εργασίας, πνευμονοκονίαση και εργοδοτική τρομοκρατία, οδηγούν τους μεταλλωρύχους σε εξέγερση. Απολύσεις, απεργοσπάστες μεταφερόμενοι από άλλες περιοχές και ξυλοδαρμοί από τη μεριά της αστυνομίας, καταστέλλουν τελικά τις κινητοποιήσεις.

Τη δεκαετία του ’80 μετά από έντονες αντιδράσεις των κατοίκων, ακυρώνεται η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας μεταλλουργίας Χρυσού.

   Το ’03, το ενεργητικό των μεταλλείων Κασσάνδρας, περιουσία της εταιρείας TVX HELLAS AE από το ‘95, αγοράζεται από το Ελληνικό Δημόσιο έναντι 11 εκ. ευρώ και σε μια νύχτα μεταβιβάζεται στην εταιρεία ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΑΕ, στην ίδια τιμή. Επιπλέον “δώρο” του κράτους στη συγκεκριμένη εταιρεία είναι κάτι παραπάνω από 15 εκ. ευρώ, για τον εκσυγχρονισμό και την οργάνωσή της.

Όλα τα παραπάνω ήταν σε απάντηση των αγώνων των κατοίκων οι οποίοι  μέσω συντονιστικών επιτροπών, σαμποτάζ, καθώς ταυτόχρονα και δικαστικό αγώνα με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, είχαν κερδίσει την παύση λειτουργίας του μεταλλείου της Ολυμπιάδας.

   Σήμερα η ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΑΕ ανήκει κατά 95% στην Καναδική εξορυκτική εταιρεία ELDORADO GOLD, ενώ το 5% ανήκει στην εταιρεία ΑΚΤΩΡ, συμφερόντων Μπόμπολα. Ενώ παραχωρήθηκε από το κράτος έναντι 11 εκ. ευρώ, η αξία των μεταλλευμάτων της εκτιμάται στα 15,5 δις. ευρώ!

Η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων είναι ένα ακόμη κρύο ανέκδοτο στην όλη υπόθεση. Σύμφωνα με πολλούς ανεξάρτητους επιστημονικούς φορείς και ιδρύματα, οι ελλείψεις στην τεκμηρίωσή της καθώς και τα ελλιπή επιστημονικά δεδομένα, οδηγούν πρακτικά στην απονομιμοποίησή της. Παρέμεινε στα συρτάρια του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής για 11 μήνες, μιας και η αρμόδια υπουργός αρνήθηκε να την υπογράψει. Η αντικατάστασή της από τον Παπακωνσταντίνου, θα σημάνει το τέλος του “γραφειοκρατικής” αυτής ανωμαλίας. Η Μ.Π.Ε. εγκρίνεται άμεσα…

Με βάση τους νόμους οι οποίοι είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των “επενδυτών”, κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα είναι πλέον απαγορευτική στην περιοχή, μιας και δίδεται άμεση προτεραιότητα στην μεταλλευτική βιομηχανία. Μια σειρά από οικονομικές δραστηριότητες όπως ο τουρισμός, η γεωργία, η κτηνοτροφία, η αλιεία, η δασοκομία, οι βιοκαλλιέργειες και οι υδατοκαλλιέργειες, γίνονται άμεσα απειλούμενες από την μεταλλευτική δραστηριότητα.

 

 

   Το “επενδυτικό σχέδιο” της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΑΕ, είναι κατ’ ουσία η αφαίμαξη και η αποστράγγιση ενός τόπου. Η διαδικασία της ανοικτής εξόρυξης και το εύρος των δραστηριοτήτων που προκρίνει το σχέδιο, το οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει μεταλλευτικό λιμάνι και 182 εκ. κυβικά στερεών αποβλήτων, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβητήσεων. Από την αρχή της λειτουργίας των μεταλλείων έως και σήμερα, έχουν εξορυχτεί 33 εκ. τόνοι. Τα επόμενα 25 χρόνια, σχεδιάζεται η εξόρυξη 380 εκ. τόνων περίπου!

Η πραγματοποίηση όλων των παραπάνω θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τους κατοίκους και το περιβάλλον. Οι εργαζόμενοι σε μεταλλεία έχουν μικρότερο προσδόκιμο επιβίωσης. Η παρουσία βαρέων μετάλλων στον ανθρώπινο οργανισμό, έστω και αν πρόκειται για πολύ μικρές συγκεντρώσεις, προκαλεί μια σειρά από ασθένειες όπως: ιογενείς λοιμώξεις, διατάραξη του παιδικού νευρικού συστήματος, ηπατίτιδες, αναπνευστικές διαταραχές, νεφρικές βλάβες, αναιμία, οξείες και χρόνιες δηλητηριάσεις, καρκίνο.

Η μεταλλευτική δραστηριότητα θα πλήξει επίσης ανεπανόρθωτα τους υδατικούς πόρους της περιοχής. Σήμερα τα μεταλλεία απορρέουν 350 κυβικά μέτρα νερού ανά ώρα, ποσότητα που αντιστοιχεί στις ανάγκες 40.000 ανθρώπων. Η μελλοντική άντληση εκτιμάται ότι θα εκτοξευθεί κατ’ ελάχιστο στα 480 κυβικά ανά ώρα. Θεωρείται δεδομένο ότι θα υπάρξουν φαινόμενα υφαλμύρισης του νερού, και ότι τα υπόγεια ύδατα του όρους Κάκαβος θα επιφέρουν μόνιμη ρύπανση ύστερα από την διαδικασία απαναδιοχέτευσης τους.

Το έδαφος, από την άλλη, θεωρείται μη ανανεώσιμος φυσικός πόρος. Η ρύπανση στα εδάφη που είναι κοντά σε περιοχές μεταλλευτικής δραστηριότητας παραμένουν ρυπασμένα για δεκαετίες ή ακόμη και εκατονταετίες, μετά τη διακοπή της λειτουργίας των μεταλλείων. Το έδαφος γίνεται πλέον ακατάλληλο για τη ανάπτυξη οργανισμών και ως υπόστρωμα για την ανάπτυξη φυτών. Η εκτεταμένη ξήρανση και οι διαβρώσεις θα αποτελέσουν ένα φυσικό επακόλουθο.

    Όσον αφορά το οικοσύστημα της περιοχής, θα δεχθεί και αυτό με τη σειρά του σφοδρή επίθεση. Το 90% της περιοχής επέμβασης καλύπτεται από αρχέγονο δάσος πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα με σπάνια και ταυτοχρόνως αυστηρά προστατευόμενα είδη. Η βιοσυσσώρευση βαρέων μετάλλων είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη λειτουργία των οικοσυστημάτων, για την ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων και τελικά για τον άνθρωπο. Η ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος είναι και αυτή αναπόφευκτη.

   Τέλος, έχει υπολογιστεί πως η εκπομπή αιωρούμενων σωματιδίων θα ξεπερνά κατά πολύ  τα επιτρεπόμενα όρια και πως η παραγωγή σκόνης μεταλλεύματος θα περιέχει μεγάλες συγκεντρώσεις θειούχων ενώσεων βαρέων μετάλλων. Οι ατμοσφαιρικοί αυτοί ρύποι προβλέπεται πως θα μεταφέρονται σε μεγάλες αποστάσεις (όπως για παράδειγμα μεταφέρεται η σκόνη από την έρημο Σαχάρα σε αποστάσεις χιλιάδων χιλιομέτρων).

 

 

Στην συντονισμένη αυτή επίθεση κυρίαρχων και κράτους, οι κάτοικοι των περιοχών αντιστέκονται.

 

Απέναντι στην πρόταση της οικολογικής καταστροφής και της οικονομικής εκμετάλλευσης, οι κάτοικοι μάχονται και αντιδρούν.

 

Απέναντι στον όρκο σιωπής, στη δήλωση υποτέλειας σε κεφάλαιο και κράτος, στην Πρετεντεροποίηση της ενημέρωσης, προτάσσουμε την αντιπληροφόρηση και την κοινωνική αφύπνιση.

 

Απέναντι στην πολιτική του “διαίρει και βασίλευε”, της βίαιης καταστολής, της ποινικοποίησης των εξεγερμένων, προτάσσουμε την αλληλεγγύη, τη συσπείρωση, την κοινωνική απελευθέρωση.

 

   Απέναντι στον δήθεν μονόδρομο της “ανάπτυξης” μέσω της εισροής “ξένων κεφαλαίων”, προτάσσουμε την αυτοδιαχείρηση και αυτοοργάνωση των μεταλλείων, μέσω ήπιων και φιλικών προς το περιβάλλον τρόπων εξόρυξης.

 

   Στο Χοντρό Δέντρο, στη Μεγάλη Παναγιά, στις Σκουριές, στην Ιερισσό, κάτοικοι και αλληλέγγυοι έχουν αποδείξει πως χάνονται μόνο, οι αγώνες που δε δίνονται ποτέ.

 

   Στην Κερατέα, στη Λευκίμμη, στο Ελληνικό, στην Πάρνηθα και στον Αχελώο, τοπικές κοινωνίες και αλληλέγγυοι έχουν αποδείξει πως οι αγώνες απέναντι στον Οικονομικό και Περιβαλλοντικό Ολοκληρωτισμό, είναι αγώνες που κερδίζονται.

 

Απ’ άκρη σ’ άκρη, σε όλη τη χώρα , οι εστίες αντίστασης απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία και ασυδοσία, αυξάνονται συνεχώς.

Ας καταλάβουν πως όσο προσπαθούν να επιβάλλουν το άδικο, τόσο θα μας βρίσκουν απέναντί τους.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ

 ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ Β.Α ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

 

αγώνα για

ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!