Έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια από το “ένδοξο” έτος 2004, έτος κατά το οποίο η Ελλάδα κλίθηκε να πάρει μέρος, ως διοργανώτρια χώρα, στο παγκόσμιο πανηγύρι των ολυμπιακών αγώνων. Αγώνες που από τη μία πλευρά χάρισαν δις ευρώ σε ντόπιους μεγαλοεργολάβους και πολυεθνικά μεγαθήρια και από την άλλη έβαλαν τα θεμέλια για την υπέρογκη αύξηση του εθνικού χρέους. Η μέθη από την υποτιθέμενη υπόκλιση ολόκληρης της υφηλίου απέναντι στο μεγαλείο του ελληνικού έθνους παρέσυρε τους ζαλισμένους και υπερήφανους συνεχιστές του αρχαιοελληνικού μεγαλείου σε ένα όργιο καταναλωτισμού, με χρήμα φυσικά δανεικό, υποθηκεύοντας εαυτούς και τέκνα σε τράπεζες και τοκογλύφους.
Κράτησε έως το 2008, χρονιά κατά την οποία το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα κλονίζεται από μια σειρά χρηματοπιστωτικών κρίσεων. Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ και επηρεάζοντας μια σειρά από Ευρωπαϊκές (Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο), αλλά και Ασιατικές Οικονομίες (Ντουμπάι), δεν αργεί να χτυπήσει και τον αδύναμο κρίκο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις κυνικά επονομαζόμενες από τις αγορές, χώρες-γουρούνια (PIGS: Portugal-Italy-Greece-Spain). Η εποχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει φτάσει…
Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, να θυμίσουμε πως μόλις λίγα χρόνια πριν, οι νεοέλληνες είχαν λάβει μέρος σε ένα ακόμη πανηγύρι, αυτό του χρηματιστηρίου, αφήνοντάς τους κατά τη λήξη του άναυδους, ανήμπορους και χρεοκοπημένους, να συνειδητοποιούν την πλάνη του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού.
Θα μπορούσαμε επίσης να αναφέρουμε μία σειρά από άλλες μεθοδεύσεις των τοπικών πολιτικάντηδων και των “ευρωπαϊκών εταίρων”, από την περίοδο της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και μετά, που είχαν ως σκοπό την πλήρη απαξίωση της παραγωγικής αυτονομίας και της δόλιας υποδούλωσης του εργατικού δυναμικού. Παρόλα αυτά, θα προτιμούσαμε να εστιάσουμε στη σημερινή πραγματικότητα.
Σήμερα λοιπόν, σαράντα χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της αστικής δημοκρατίας, ελέω αλλοτρίωσης, ανάθεσης, εκφασισμού και αποπολιτικοποίησης, γινόμαστε μάρτυρες μιας αποχαυνωμένης κοινωνίας η οποία στέκεται έκπληκτη και σαστισμένη, αδυνατώντας να αντιδράσει στη νέα τάξη πραγμάτων.
Σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίων, μετά από τέσσερα χρόνια συνεχιζόμενης φτωχοποίησης του πληθυσμού, μετά από τέσσερα χρόνια αυξανόμενης ρατσιστικής/νεοναζιστικής βίας, διάλυσης κοινωνικών θεσμών, ανεργίας και κοινωνικής αποσύνθεσης, μετά από τέσσερα χρόνια οικονομικού αδιεξόδου και αυτοκτονιών, οι άνθρωποι που εκτελούν τις εντολές της οικονομικής ελίτ, οι ντόπιοι και οι ευρωπαίοι διαχειριστές του κεφαλαίου, οι κατά κόσμο πολιτικοί ηγέτες, ζητούν, μέσω της εκλογικής διαδικασίας, να τους δοθεί και πάλι η λαϊκή εντολή, για να συνεχίσουν να εργάζονται για το… κοινό καλό! Για να συνεχίσουν να επιβάλουν την αυταρχικότητά τους με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και ευρωπαϊκών οδηγιών-διαταγών. Να συνεχίσουν να καταστέλλουν οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης. Να δημιουργήσουν οργουελιανές συνθήκες διαβίωσης μέσω φυλακών τύπου Γ΄, να μονιμοποιήσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών-τοξικομανών, να ξεμπερδεύουν κοντολογίς με τους “απροσάρμοστους”.
Από κοντά τους, οι δήθεν αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, νιώθοντας πως είναι πλέον μια ιστορική ευκαιρία να γευτούν εξουσία, μιλούν για μια Ευρώπη δικαιωμάτων, μια Ευρώπη ίσων ευκαιριών, μια Ευρώπη των λαών. Πιο αριστερά τους (αλλά πάντα μέσα στο κοινοβουλευτικό πλαίσιο και την αγκαλιά του συστήματος) τα κατ’ όνομα και μόνο κομμουνιστικά, αντικαπιταλιστικά, εργατικά κόμματα -τα κατ’ ουσίαν ρεφορμιστικά- που παρά τις ιεραρχημένες τους δομές και τις αυτιστικές τους ιδεολογίες, ευαγγελίζονται μια κοινωνία ίσων. Μόνο που δεν τολμούν να μας πουν πως στην κοινωνία που οραματίζονται, κάποιοι θα είναι “πιο ίσοι απ΄ τους άλλους“…
Το Κράτος εδώ και πολύ καιρό λειτουργεί κάτω από συνθήκες Έκτακτης Ανάγκης. Τα ατομικά, συλλογικά και κοινωνικά δικαιώματα βάλλονται και θα συνεχίσουν να βάλλονται. Οι κοινωνικές ομάδες, κάθε μία χωριστά και όλες μαζί στο σύνολό τους χάνουν καθημερινά κατακτήσεις που είχαν κερδηθεί από την άρχουσα τάξη στο πέρασμα του χρόνου, με αγώνες και θυσίες. Με αίμα.
Το Νέο Κράτος, αυτό της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, αυτό το μόρφωμα που επιτάσσει η νέα παγκόσμια πραγματικότητα των αγορών, ζητά διακαώς τη νομιμοποίησή του μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Ζητά από τα θύματά τους να αποδεχτούν δηλαδή, με την συμμετοχή τους στις κοινές ευρωπαϊκές εκλογές, τη συναίνεσή τους στην συνέχιση της υποδούλωσής τους.
Ό,τι έχει κερδηθεί ως τα σήμερα, έχει κερδηθεί στο δρόμο. Μέσω της σύγκρουσης. Της αντίστασης. Μέσω της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της δράσης. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οι εκλογές ήταν, είναι και θα είναι άλλο ένα όπλο στα χέρια των εξουσιαστών για τη χειραγώγηση των μαζών. Να μην πέσουμε και πάλι στην παγίδα τους.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ!
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΔΡΑΣΗ
Μάης 2014
LOCOS DEL PUEBLO
Αναρχική Πολιτική Ομάδα Λιβαδειάς