Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ

ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ ΤΙΣ ΚΑΝΟΥΝΕ

ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗ

10 Ιούνη 1944. Μια ημερομηνία που θυμίζει αίμα και στάχτη. Μια ημερομηνία που βρωμάει ναζισμό, εκδίκηση και μίσος. Μια ημερομηνία που ο φασισμός έδειξε για άλλη μια φορά το αισχρό πρόσωπο του, σε ένα ακόμη χωριό. Μετά το Κομμένο Άρτας (16/8/43), το Βιάννο Ηρακλείου (16/9/43), τα Καλάβρυτα Αχαΐας (13/12/43), την Κατρανίτσα και το Μεσόβουνο Κοζάνης (24/4/44), το Δίστομο ήταν ο επόμενος σταθμός της ναζιστικής φάλαγγας, που με το πρόσχημα των αντιποίνων, βασάνισαν και θανάτωσαν αμάχους, λεηλάτησαν περιουσίες και έσπειραν φλόγες σε κάθε του γωνιά. Το τρίτο ράιχ, σε άλλη μια επίδειξη δύναμης εκτέλεσε, βίασε και έκαψε ψυχές και σώματα, για να εκδικηθεί και να εκφοβίσει, για να αποδείξει την ολοκληρωτική του κυριαρχία, ώστε να εκμηδενίσει κάθε μορφή μελλοντικής αντίστασης.

71 χρόνια μετά, το τρίτο ράιχ δεν υπάρχει, και τα πολυβόλα της Βέρμαχτ «δεν σκοτώνουν πια». Μπορεί ο πόλεμος να τελείωσε, οι πληγές όμως ακόμα δεν έχουν επουλωθεί. Και πώς να επουλωθούν, όταν η εξουσία, είτε με τη συντηρητική της μορφή υποθάλπει φασιστικές μονάδες, είτε ντυμένη με τον μανδύα της αστικής δημοκρατίας παρεισφρέοντας σ’ αυτήν τα ναζιστικά μορφώματα τύπου χρυσή αυγή, απομυζεί τις ζωές μας.

Από τους ταγματασφαλίτες και τους γερμανοτσολιάδες, στους χουντικούς και τους χρυσαυγίτες. Στον ελλαδικό χώρο, έχοντας περάσει έναν εμφύλιο, όπου οι σπόροι του φασισμού βλάστησαν, και μια χούντα, όπου καρποφόρησαν χωρίς κανένας να τους ξεριζώσει, φτάσαμε σε μια κατάσταση, όπου 425.900 φασίστες υποστήριξαν, με τις εκλογές το 2012, τη χρυσή αυγή. Το γεγονός αυτό αποτελεί απόδειξη ότι ο φασισμός όχι μόνο δεν εξαλείφθηκε, αλλά απέκτησε και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση. Νομιμοποίηση που υπό την κάλυψή της οι φασίστες μπορούσαν να συνεχίσουν τις δολοφονικές τους επιθέσεις ανενόχλητοι, απέναντι σε ανθρώπους διαφορετικής χώρας προέλευσης, διαφορετικών σεξουαλικών προτιμήσεων και πολιτικής ταυτότητας, προπαγανδίζοντας ταυτόχρονα ότι αυτοί, ως καθαροί, έλληνες μπορούν να σώσουν το έθνος.

Από την Ε.Ε. και τους τραπεζοχρηματιστές, στον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση. Μετά από αμέτρητες μεταπολεμικές διαβουλεύσεις, συζητήσεις και συνθήκες, φτάσαμε στο 1992 όπου με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, μας υποδείχθηκε ο δήμιος που θα μας κρεμάσει. Το ελληνικό κράτος, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά του, καθώς και τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής ελίτ, γίνεται ηθελημένα μέρος του ευρωπαϊκού τραπεζικού και συνολικότερα του οικονομικού συστήματος, ένα σύστημα που έχει ως στόχο να κατακρεουργήσει, τα όποια δικαιώματα είχαμε από γεννησιμιού μας, μην αφήνοντας μας ίχνος αξιοπρέπειας. Παύουμε πλέον να είμαστε άνθρωποι και γινόμαστε γρανάζια για τις μηχανές της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτούς δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά αμέτρητοι και ασήμαντοι αριθμοί, μέρος ενός πειράματος, που θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται, εκτός και αν του σταθούμε εμπόδιο.

Από την οικογένεια και το σχολείο, στην εργασία και στα χόμπι. Μπορεί ο ορισμός πατριαρχική οικογένεια να ανήκει σε παρελθόντα έτη, όμως το αρχέγονο εξουσιαστικό πρότυπο, καθώς φαίνεται είναι βαθιά ριζωμένο, κάνοντας εμφανή τα βίαια κατάλοιπα του και στις μέρες μας. Ο ισχυρός γονέας επιβάλει στα παιδιά- ιδιοκτησίες του, τον τρόπο που θα μεγαλώσουν, που θα κινούνται, που θα μιλούν. Επιβάλει τα πιστεύω του και την κουλτούρα του, χωρίς να επιτρέπει περιθώριο λάθους και αντίρρησης, γιατί επιδιώκει να αναθρέψει τους άξιους συνεχιστές του. Τα παιδιά αποτελούν μέρος της σφαίρας εξουσίας του, και ως τέτοια απαγορεύεται να λειτουργούν αυτοβούλως. Αποτελούν το συμπλήρωμα του άψογου, κατά τα άλλα, κοινωνικού προτύπου. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και τα σχολεία. Ο παιδαγωγός-παντογνώστης και λειτουργός της εκπαίδευσης, είναι αυτός που συνεχίζει το εξουσιαστικό έργο της οικογένειας. Το σχολείο παρέχοντας μεθοδευμένη ελλιπή γνώση στους μαθητές, έχοντάς τους συνέχεια υπό την κυριαρχία του, δημιουργεί άβουλες μονάδες, έτοιμες για την αγορά εργασίας. Σκοπός είναι η παραγωγή όμοιων οκνηρών ανθρώπων, εύκολα χειραγωγημένων, χωρίς σθένος για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Αν και τα εργασιακά δικαιώματα συνεχώς μειώνονται προς όφελος του εργοδότη, αν και οι απεργίες γίνονται υπό την απειλή της απόλυσης, αν και οι εργατοπατέρες-σωτήρες ξεπουλήθηκαν στους δυνάστες τους, παρόλα αυτά ο εργαζόμενος εξακολουθεί να ζει στη μισθωτή σκλαβιά του, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το αφεντικό που τον μαστιγώνει. ΌΣΟ και να του στερούν τα δεδουλευμένα ή τον ελεύθερο χρόνο του, όσο και αν ο χώρος εργασίας έχει γίνει το κολαστήριο του, θα συνεχίσει να εργάζεται, εθελοτυφλώντας στον φασισμό της εργοδοσίας. Όμως το μαστίγιο που κρατά το αφεντικό είναι το ίδιο που θα χρησιμοποιήσει και αυτός, όταν θα βρεθεί με το πλήθος σε κερκίδα, για να τσακίσει όποιον φοράει διαφορετικά χρώματα, όποιον υποστηρίζει διαφορετική Α.Ε. και όποιον πάει κόντρα στη λογική του παραλογισμού του.

Από τη θρησκεία και την τηλεόραση , στους μπάτσους και τη δικαιοσύνη. Οι θρησκείες μέσω των ιερέων και των πιστών τους, λειτουργούν πολλές φορές σαν ανεξάντλητη πηγή μίσους και αντιπάθειας για τον αλλόθρησκο, τον δογματικό, τον άθεο. Δεν είναι λίγα τα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας, όπου οι θρησκευτικές κόντρες έχουν καταλήξει σε πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ κρατών και εθνών. Το μίσος, ο ρατσισμός και η φασιστική οργή των θρησκειών, δε θα μπορούσε να μην έχει την υποστήριξη και από τα media. Στο όνομα της καθοδηγούμενης ενημέρωσης, επιστρατεύονται σε ρόλο φερέφωνου, στο πλευρό της θρησκείας, της εξουσίας και των αφεντικών, για να προωθήσουν τις εκάστοτε αστικοδημοκρατικές-φασιστικές τους αντιλήψεις. Συμπορευόμενοι με την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία, κρατούν ψηλά τη σημαία του φασισμού πάνω από τα κεφάλια μας, χαρίζοντας απλόχερα τραύματα, σφαίρες και κελιά.

Θα έπρεπε όμως να ήταν πια κοινώς παραδεκτό και αντιληπτό, με όλες τις πληγές που φέρουμε στις πλάτες μας, πως είτε οι δημοκρατίες των τραπεζών, είτε ο φασισμός με τα παραπετάσματα του, μόνο αρνητικές συνέπειες γεννούν. Όπως πχ ο λεγόμενος κύκλος του μίσους, που αναπόφευκτα οδηγεί σε τυφλά βίαια χτυπήματα, απέναντι σε καθετί διαφορετικό. Από τη μία πλευρά λοιπόν, οι κατ’ επίφαση και μόνο, νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πλουτοκρατών, νομοθετώντας κατά το δοκούν, και από την άλλη, αναλόγως των περιστάσεων, τα φασιστικά πογκρόμ με κάθε είδους επιθέσεις, σε κάθε τι το επικίνδυνο-διαφορετικό-επαναστατικό. Οι δύο πλευρές δηλαδή του ίδιου νομίσματος. Της εξουσίας. Εξουσίας που όσο υπάρχει, μας αφυπνίζει και μας θυμίζει ότι ο αντιφασισμός από τη μία, και ο αγώνας για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους από την άλλη, έχει γίνει πια τρόπος ζωής.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Συνέλευση Αναρχικών Λιβαδειάς